اي عشق همه بهانه از توست	من خامشم اين ترانه از توست
آن بانگ بلند صبحگاهي	وين زمزمه ي شبانه از توست
من اندوه خويش را ندانم	اين گريه ي بي بهانه از توست
اي اتش جان پاکبازان	در خرمن من زبانه از توست
افسون شده ي تو را زبان نيست	ور هست همه فسانه از توست
کشتي مرا چه بيم دريا	طوفان ز تو و کرانه از توست
گرباده دهي و گر نه، عم نيست	مست از تو، شرابخانه از توست
مي را چه اثر به پيش چشمت	کاين مستي شادمانه از توست
پيش تو چه توسني کند عقل	رام است که تازيانه از توست
من مي گذرم خموش و آرام	آوازه ی جاودانه از توست
چون سايه مرا ز خاک برگير	کاينجا سر و استانه از توست
	ه.ا.سايه