به تو می گویند که تغییر چیز خوبی ست. مزخرفاتی می گویند مثل: «چیزهایی هستند که ما خودمان از آنها مطلع نیستیم ... زندگی در وقت لازم می آید و آنها را تغییر می دهد ... و ما شاید سالها بعد می فهمیم که همه ی آنچه گذشته است به "صلاح"مان بوده است.» و از حضور نیروهایی در اطرافت خبر می دهند که تو را و زندگی ات را راه می برند شاید بی آنکه بدانی.

***
این هراس که در تو هست در من به بیزاری می نشیند. و خشم. می گویم: «من نمی ترسم.» و من می پذیرم که زمان گذشته است. که ما گذشته ایم.من تغییر را می پذیرم. که "من" باید تغییر کند ... حالا اگر نه من، که نگاه من و نحوه ی بودن من ... این منِ درمانده ی زخمی...

من تغییر را دوست می گیرم ... می خواهم که تو را جور دیگری بخواهم ...من گیج می شوم و خسته می شوم و به در و دیوار می خورم. من از تو بیزار می شوم ... و از خودم بیزارتر.

شهرم را و کارم را و دوستانم را و عشقهایم را و کتابهایی را که می خوانم را و همه و همه را ترک می کنم ... لباس پوشیدنم را ... چایی خوردنم را ... ورزش کردنم را تغییر می دهم ... کافی نیست ... و من سالها مثل یک دونده ی ماراتن بر خلاف همه چیز می دوم ... بر خلاف خودم ... نفس زنان.

***
سالها گذشته است. من در آینه به زن می خندم: «هاها! آخر عوض شدی.» و تلخکامی ام را از سرخوردگی های دخترک جوان و سرکش پنهان می کنم که از این زن آرام و خسته بیزار است. من شانه بالا می اندازم: «چاره ای نبود! باید تغییر می کردی .»

من به دوستان می خندم. به دلقک می گویم: Hopeless Romantic! و فکر می کنم نازلی با آن تصورش راجع به عاشقیت و همراهی عجب کوچولو ست ... ... من فکر می کنم: «آخر تغییر کردم.» و به دخترک زبان در می آورم.
و من حس می کنم که بزرگ شده ام. آخر.

***

حالا برگشته ام. هواپیمایی سوار شده ام و برگشته ام تا همه ی آنچه که دوست داشته ام ... همه ی آنچه خواسته ام و از آن روبرگردانده و رفته ام را پیدا کنم ... عجیب نیست ... هیچ چیز همان نیست که بود ... همه چیز تغییر کرده است. همه چیز ...
شاید جز من.

و من نه تو را پیدا می کنم -در این مرد جاافتاده ی خوشپوش که جای خودش را در خانه اش، در شهرش، در دوستانش، در محیط کاری اش به خوبی تعریف کرده است- نه حتی سایه ی آن دختر جوان عاشق پیشه را.
می دانی شاید همه می توانند به اینکه هست ... به اینکه هستند ... به اینکه هستیم نگاه کنند و فراموش کنند که این همه چگونه شکل گرفت ... از کجا آمد و اکنون در میانه ی کدام راه است و به کجا خواهد رسید ... همه ... حتی خودت.
همه می توانند فکر کنند که این همه از ابتدا معلوم بود و معین بود ... این من که هستم ... و این تو.
من اما نمی توانم.
تو دست مرا می گیری و من به یاد می آورم. گام به گام این راه را که ما را رسانده است به آنچه هستیم.

***

از میدان هفت تیر قدم زنان می گذرم ... به سمت خانه ... هر روز ... و فکر می کنم که چطور ما همه چیز را از شکلی که داشت انداختیم تا به این شکلی در آیند که در آمده اند ... و چگونه تلاش کردیم که فراموش کنیم.

***

آیا فراموش کرده ایم؟
پذیرفته ایم؟
رفته ایم؟

***

پشت در چیزی پاپا می کند. من پنجه هایش را که بر در کشیده می شوند می شنوم. من روبروی تلویزیون روی مبل سرخ رنگ می نشینم بی آنکه هیاهویی که بر صفحه ی آن می گذرد را بشنوم .... و وسوسه می آید. وسوسه.