چیزها یکدفعه و بی آنکه از پیش تو را خبر کنند تغییر می کنند. خُب نه همه ی چیزها ... آن یکی که در تو و برای تو جا باز کرده است و تو یا نمی دانی و یا نمی خواهی بدانی.
که چقدر ... که چرا.
شاید تو باید نشانه ها را دیده باشی و خوانده باشی و معنا کرده باشی و نکرده ای و نخواسته ای که بکنی. چیزها یکدفعه تغییر می کنند و هرچند تو مدتهاست، سالهاست که از بیهودگی ... از یکپارچگی ... از صلبیت این نقش که تو را در خود گرفته است در عذابی به یکباره با آن روبرو می شوی. با تغییر. و نحوه ی جایگرینی مفاهیم در تو و برای تو یکباره عوض می شوند. آن تغییر که از بیرون به تو هجوم می آورد و آن همه ی مفاهیم که در تو جابه جا می شوند.... و خنده دار است یا ترحم انگیز نمی دانم اما تو هیچ دخالتی ... هیچ قدرتی در این شکلی گیری ها نداری.

به خودم می گویم: می توانی؟

نمی دانم این خاصیت رندگی است یا بخشی از همان حس ترحم انگیز بقا ست که من سخت ترین جیزها را، بیرحمانه ترین و بی معنی ترینشان را هرجا و به هر شکل که اتفاق افتاده اند پذیرفته ام. هرگز خودم را از بالای یک بلندی پرتاب نکرده ام که: "مرده شور همه اش را ببرد ... یکجا". هرگز خودم را بر آنچه که آزارم داده و خشمگینم کرده و مایوسم کرده و بیزارم کرده است نیافکنده ام و با شوری عظیم گلویش را نفشرده ام تا نفسش ببرد ...
هه! نه. من راهم را کج کرده ام و شانه بالا انداخته ام. بی حس. بی خون. و عاقلانه و بزرگسالانه فکر کرده ام: «همه اش نمی تواند همین باشد». فکر می کردم همه ام نمی توانست همین باشد.
حالا هرچند دلم برای حواس خشم و یاس و بیزاری و عشق تنگ می شود. یکجایی در راه اینها را هم با دیگر چیزها ترک کردم.

به خودم می گویم: می خواهی؟

از خواستن و از توانستن در می گذرد. من می پذیرم. من شانه بالا می اندازم که: «این که هست همان است که باید باشد.» و هنوز نیمه شبها بیدار که می شوم به تو فکر می کنم. چگونه همه ی این که دغدغه ی من است، این دلهره ی مداوم ومکرر، برای تو نه تاب و نه تب و نه هذیانی بی معنی که دلیل تو و نشانه ی حضورت در جهان هستی است. همه ی اینها که مرا می ترسانند معنای تو هستند. چکونه این همه را نه که می پذیری ... نه ... که طلب می کنی و به دست می آوری.
تو آنها را از آن خود می کنی. تصاحب می کنی. و در می گذری. بی تردید.


***

به خودم می گویم که می ترسم.
می ترسم. می بینی ...هنوز چیزهایی هستند که مرا می ترسانند.

خوب الان ساعت هشت و سی و نه دقیقه است و من در محل کار جدید بین کوهی از نقشه و مشخصات فنی و صورتجلسه های جلسات مکرر نشسته ام ...
ساعت ۹ یک جلسه ی چند ساعته دارم با همه ی مشاورین و روسای شرکت و فلان و بهمان ... گرداندن جلسه هم به عهده ی من است ... و ای خدا اصلا حوصله ندارم. این همه جزئیات ... این همه نکات فنی.

شیطونه می گه ...

***
در رخوت مطلق زندگی می کنم. نه هیچ گونه حرکت اجتماعی می کنم ... نه جمعی ... نه خانوادگی ... نه دوستانگی ... نه عاشقانگی ... نه ورزشکارانگی ...
وقتم روی یک مبل سرخ رنگ می گذرد ... قُمبلی که روی سینه ام خرخر می کند ... و تصاویر بی معنا و احمقانه ای که روی صفحه ی تلویزیون می گذرند ....
و انگار هیچ چیز نمی تواند مرا از این رخوت در اورد ... حتی تو!

***

یکی پس گردن شیطونه ... یک جرعه قهوه/کاپوچینو برای بیدار شدن ...
چند وقت دیگر می توانم اینطوری کار کنم؟

به رشید می گویم: من نمی دانم این الاغها اصلا برای چه به من حقوق -آنهم اینقدر!-۰می دهند ... من اصلا از دنیای کانستراکشن (!!) بیرونم به خدا ...



***

ابلوموف از طبقه ی خورده بورژوا ملقمه (ملغمه!!) ی مسخره ای می شود مثل من.

دو سال طاقت فرسا در پیش رو دارم و یک برج دوقلوی بیست طبقه.
یک چیزی در من همیشه اشتباهی است.

***

خوب. من یکهفته ام شد در کار جدید. نمی دانم کار درستی کرده ام یا نه ولی مسئولیت چندین برابری را پذیرفتم آخر ... برای یک مشت دلار گمانم.

کار جدیدم چیزهای خوبی دارد. برای اولین بار محل کارم در یک جای باحال تورنتو قرار دارد و من صبحها یک اتوبوس و مترو سوار می شوم و می توانم در تمام راه زل بزنم به مردم. مردم از روزی ۲۳۰km رانندگی.
ظهرها از شرکت می زنم بیرون و در شلوغی راه می روم ... اگر که این جلسه های مزخرف و پشت سر هم بگذارند ... کار کردن در کورپوریشن.
باز هم لعنت بر کسی ... بر جریانی که مرا تشویق کرد مهندسی بخوانم ... بابا من ریاضیات و ادبیاتم خوب بود ... و بیشتر از همه ورزشم! چه ربطی دارند اینها به کار در این غولهای برجساز ...
اما خوب ادبیات خواندن که از کاراکتر شخصی(و البته) طبقاتی من بر نمی آمد ... ما که باید از دست خانواده فرار می کردیم که حمایتمان نکنند ... که هراس ها وباید ها و نبایدهایشان را در مغرمان فرو نکنند -به اسم آینده نگری- ... ثابت می کردیم که می شود امروز برای امروز زندگی کرد ... باید خرج خودمان را می دادیم ... «خودمان» خیلی هم ولخرج و بی حساب و کتاب زندگی می کند ... تنها هم که بودیم ...و قرارمان هم بود که تنها بمانیم.

... جامعه شناسی و علوم سیاسی را در ۱۸ سالگی دوست داشتم ... اما در ایران سال ۶۴ جایی نداشت. هه! علوم سیاسی در زمان جنگ! در زمان رفسنجانی. (یادم می آید که بهترین گزینه ی انتخاب دور گذشته رفسنجانی بود و دوستانم بهش رای می دادند نمی دانم بخندم یا گریه کنم) ... من خاتمی را هنوز دوست دارم اما حس اصلاح طلبی ام تا عالیجنایات سرخ و سیاه نمی تواند برود. شرمنده.

پروژه ای که قرار است بروم در داون تاون تورنتو واقع خواهد بود ... شاید بتوانم کمی با زندگی در تورنتو قاطی شوم ... بعد از ده سال. بتوانم همینطوری سرم را بیندازم پایین و در خیابانها بی دلیل راه بروم. همچنان که در تهران.

خنده دار است که بعد از این همه سال، من هنوز در جلسه ها مثل بچه ای می مانم که اشتباهی زیر میز قایم شده است ... در سر ساختمان، با آن کلاه و کفش ایمنی هم ... هنوز به شنیدن هر چیزی می خواهم بزنم زیر خنده ... ای ای ... و قیافه ی جدی اطرافینم می تواند هنوز به سختی من را متعجب کند: اینها چطور می توانند اینقدر جدی باشند؟

خوب! هنوز می توانم متعجب شوم ... ای ای ...