یک عاشقانه ی شاد در دنیایی از خشونت و بیداد
یا روزهای آفتابی من

عجیب است یا احمقانه است یا ساده دلانه است ...
که من امشب به دنبال این شعر می گردم ... با صدای فریدون فرخزاد- با صدای خاطرات عاشقانه ی بیست سالگی- نه تنها با حسی که از تماس تلفنی دیروزت درم به جا مانده است ... شیرینی کلامت ... و آن مهر ساده و صادقت که به غمره ی آن سالهای دور با هم بودنمان آغشته است ... به دنبال آن می گردم باحس عاشقانه ای که یوسف، حضورش و شادمانی اش و سادگی بودنش در من بر می انگیزد ...

به وقت شیرخوردن، نگاهش را بالا می آورد در چشمهایم نگاه می کند ... ممتد ... و در حالی که با حرکات مکرر و ناارام دستش روی صورتم طرح هایی نامعلوم می کشد طرح لبخندی روی صورتش نقش می بندد. تو را به یاد می آورم ... آنقدر که دوستش دارم.