Things fall in their right places, suddenly.
That's what it is. I miss my old self. the one forgotten in this city. City of emptyness.
در این شهر خودم را فراموش کرده ام.
گم شده ام.
در میان رفت و آمد چهره های بی نشان، و مزخرفات روزمره.
در را باز می کنم و پشت سر می بندم. می نشینیم.
با حس نادری از تعلق.
5 comments:
و
چه سختتره گم شدن در غربت خانگی
در رو که بستین
اونوقت
حس نکردین تنها نیستین؟
دارا جان
تنهایی چیزی است که دنبال هستم. دری که من را از دنیا به اندازه ی کافی جدا کند ... هنوز پیدا نکرده ام :)
لیلای لیلی
Baba Leila jan,
man yek adad ghare debshe daste aval soragh daram, address mikhai? ;)
Amma hala jeddi, Leila to magar mitooni tanhaii ro tahamol koni? Sokhan az mahAlAt mizani!
Badhal boodanet ham be khatere inke hesse afsrodegi ro miss mikoni, jayash kheyli khalist dar neveshtehayat va dar kerdarhayat! Rahe chareh nadanam motasefane!
Hala khodemoonim, man ra ham obohatti gerefte... fekr mikonam Aleme dahr shodeham!!! ;)
haha
Vida jan
I know what you are talking about ...
and I know how hard you fight with dark side of the moon, to stay fresh and energetic ...
That's why, I think U R true in what u say.
Yet, when the sorrow comes, for me, I love to surrender to it... just like love
they seem to have the same caracteristics ;)
Love
Leila
Post a Comment