من عاشق زمانم. می گذرد. و چیزها آرام می شوند. و شب روز می شود. و روز شب می شود. و چیزهایی که آنقدر می خواستی شان که زجرشان می دادی، می شوند پاره ای از تو که از با خود به همراه داشتنشان احساس خوشبختی می کنی. و چیزهایی که آنقدر می توانستند مایه ی زجر باشند یا انزجار، می شوند چیزهایی که بودند و گذشتند و تو حتی نمی دانی چرا می توانستند اینقدر مایه ی آزارت باشند. و دلت برای کسی از گذشته تنگ نمی شود و دیدن کسی از گذشته آزارت نمی دهد و شنیدن یک ترانه ی قدیمی می تواند لبخندی بر گوشه ی لبت بنشاند.

من عاشق زمانم. من به زمان پناه می برم. مثل بچه ای که به بغل مادرش می چسبد و گریه کنان از چیزی شکایت می کند. نامفهوم و درهم ریخته و ناشکیبا. و زمان بی حرف مرا در آغوشش نگاه می دارد و تسلا می دهد. و همه چیز دوباره آرام می شود. و من دوباره همان بچه ی شاد و شیطانی می شوم که بودم. کمی آرامتر،‌هر بار.

من عاشق زمانم. زمان می گذرد. و با آن من هم. تو هم. همه چیز. به جز این آرامش که مستقر هست. عمیق.