این از ان حرفهای شاعرانه و عارفانه و مثلا و اینها نیست ... اما یوسف است که مرا تربیت می کند و نه من یوسف را. که سر ساعت بروم خانه. که سر ساعت بخوابم. که تلویزیون کمتر نگاه کنم. که مرتبتر باشم. که در حیاط خانه گل بکارم. که به گربه ها بهتر برسم ... و آب هویج بگیرم و پروتئین بخورم.

این یوسف است که مرا روی پاهایم نگاه می دارد.
دلم تنگ می شود برای بی خیالی و بی حسی و بیهودگی و تنهایی مطلق سالهای گذشته ... این یکی دیگر اما سر شوخی ندارد ... هست ... آمده است که بماند ... و من نمی توانم از زیر مسئولیتش شانه خالی کنم ... رحمی هم ندارد ... می خواهد. می گیرد.

گاهی از پدرش می خواهم و می اید و می گیرد و می بردش پیش خودش ... و یکباره همه چیز عین همیشه ی گذشته می شود ... ساکت.
و من در تمام مدتی که نیست عین یک جنازه لَخت، روی مبل می افتم ... نه دوچرخه سواری می روم و نه هایکینگ ... نه کامپیوتر نه تلفن نه غذا و نه هیچ چیز ... از خالی لذت می برم.

نزدیک آمدنش بلند می شوم ... خودم را و خانه را آماده می کنم.
به خودم می گویم: "وقتی برود کالج!"
و به انتظار روزگاری می مانم که خانه ام از تهاجم این موجود مهربان و شلوغ و پر سر و صدای خوشگل -که غروبها آنقدر بازی در می آورد که موقع خواباندنش در کنارش به خواب می روم و صبح زودها مرا به زور از تختم بیرون می کشد و مرتب می خواهد برود بیرون و در کوچه ها راه برود و در پارکها سرسره بازی کند - رها شود ... و من برگردم و همان آدم بیقرار و خسته و تنها و بیهوده ای بشوم که یک عمر بودم.

من هیچیک از مسئولیتهای از پیش تعریف شده ی اجتماعی را قبول نکردم ... نه خواهر کسی بودن و نه دختر کسی بودن و نه همسر کسی بودن، هیچیک برایم مفهومی نداشت ... شاید فقط دوستی مفهومی نردیک بود... که آنهم در تورنتو برایم مفهومش را از دست داد ... اما این یکی هست.
مامان بودن کار سختی است. هر چقدر هم که آن را به شکل و شمایل مطلوب خودم و بر اساس آنچه که خودم می خواهم و بی توجه به مناسبات مقبول جامعه انجام می دهم.

صدایش مرتب در خانه به گوش می رسد: "ماما!"
پسرک دارد مرا به همان شکلی که می خواهد تربیت می کند.