صبح زود از خواب بلند می شوم. می خواهم با دوچرخه بروم شرکت.
یواشکی از اتاق بیرون می روم . چند لحظه بعد تلو تلوخوران و خواب آلود در حالی که چشمانش را می مالد دم در آشپزخانه ظاهر می شود:‌«بابا؟»
می گویم که ‌بله و می رویم خانه ی بابا .
چشمش به ماهیتابه می افتد و جلو می دود: «اهوم بوهوم»
می گویم که نمی شود: «دیرم شده مامان! به بابا بگو برایت تخم مرغ بپزد.»
چشمش می افتد به قیمبیلی و دنبالش می کند و فریاد می زند: «بابا. آبا!»
هنوز نمی دانم این یعنی چی.

***

تا دوچرخه را بالای ماشین بگذارم در محوطه ی جلوی خانه بازی می کند. چشمش به یک خرخاکی کوچولو می خورد و فریاد می زند: «ماما!»
می گویم که بله این جوجو است مواطبش باش.
می نشیند و روی خرخاکی خم می شود و چندین بار سرش فریاد می زند: «بابا.آبا!»

با خوشحالی دوچرخه را نشان می دهد و می گوید:‌«بابا!»
می گویم که ‌بله و بابایش هم دوچرخه دارد.
و اضافه می کنم که او هم تریلرش را دارد و با باباجانش خواهند رفت دوچرخه سواری.
تا نگویم آرام نمی گیرد.
بیرون را نشان می دهد. بغلش می کنم. با بوسه لهش می کنم. می گویم که نمی توانم ببرمش بیرون: «بابا می بردت جان دلم. مامان باید برود سر کار!»

در ماشین را باز می کنم. خودش به زحمت از صندلی اش که خیلی هم بلند است بالا می رود. می نشیند و خرگوشش را بغل می کند و پتویش را روی پایش می کشد. می گوید: «ماما!» می گویم که بله مامان هم پتو دارد و داخل خانه است. می گوید:‌«بابا!» می گویم که بله پدرش هم پتو دارد. آرام می گیرد. شاید با اطمینان اینکه هر سه مان پتو داریم و می توانیم وقتی سردمان شد رویمان بکشیم.

وقتی در خانه ی پدرش پیاده اش می کنم. از دور برایم ماچ می فرستد و با چهره ای آرام و مهر آمیز بای بای می کند. اشکم را در می آورد. هر روز.