نمی توانم یکراست از شرکت به محل «تورنتو را اشغال کنید» بروم ... باید بچه را بگیرم.
از خانه ی پدرش برش می دارم و به خانه می رویم. با هم بازی می کنیم. انارش را می خورد (انار شده است مایحتاج روزانه اش!) ... شامش را ... شیرش را ... تخم مرغ شکلاتی اش را ... پوپش را می کند ... لباس خوابش را می پوشانم. می گویم: «برویم!»
می گوید: «نه!»
اینروزها نه را طوری میگوید که دردم می آید. سخت.

پدرش را دوست دارد اما شبها را مطلقا دوست دارد پیش من بخوابد. طبیعی هم هست. نیمه شب گریه می کند و من می آورمش پیش خودم و توی بغلم می گیرمش. توی بغلم می تواند تا ابد بخوابد. گرد می شود و خودش را توی شکمم جمع می کند و می خوابد. آرام.

می گویم: «مامی باید برود بیرون.»
-«نه!»
صبح ها را پذیرفته است. مصمم است که زیر با شبها دیگر نرود.
می برمش. به هر ترتیبی که می شود. به هزار و یک ترتیب.

در خانه ی پدرش گریه می کند: «مامی نرو.». و تکرار. و تکرار.
من جایی نمی روم که خطرناک باشد و بازگشت نداشته باشد. می روم شب را با بچه هایی که سنت جیمز پارک را در تورنتو اشغال کرده اند بگذارنم.

از در خانه دور می شوم و صدای گریه اش می اید:‌«نه مامی.» ... «مامی بیا.»

گریه کنان می روم. می روم به یاد بچه های کوجک نسرین ستوده. به اینکه چطور از مادرشان دور مانده اند.