"زنی که به زانو در امد" 
کارگردان: جامعه ی مدنی 
بازیگران: لیلای لیلی ... و پسر! 

 صحنه روشن می شود. یک فروشگاه زنجیره ای بزرگ. بخش فروش کفش. یاشار یوسف و مامان دارند کفش کتانی به پای بچک امتحان می کنند. یاشار یوسف: "مامی من اینو می خوام!" من به کفش که صورتی و قهوه ای و پر از گل و قلب است و روی هر لنگه اش یک دورای شاد و خندان و چشم درشت برق برق می زند نگاه می کنم و می گویم: "این نه مامی" یاشار یوسف: "مامی من اینو می خوام... چرا نه؟ وای؟" من: "این دخترانه است مامان ..." و یاشار یوسف با شک به من یک دفعه شدیدا به تته پته می افتم نگاه می کند و می فهمد که یک چیزی درست نیست

. من آسمان و زمین را به هم می بافم: " دختر و پسر نداریم .. ولی مامی این صورتیه و خیلی بی ریخته و جنسش هم خوب نیست و ..." کفش خوشگل درست و حسابی ای با یک عکس هواپیما روی هر لنگه اش برایش می خرم ... بعد بر می گردم و جلوی کفش صورتی/قهوه ای/بنفش دورا می ایستم وسعی می کنم خودم را راضی کنم تا آن را هم برای یاشار یوسف بخرم. نمی توانم. فکر می کنم در مدرسه بچه ها دورش جمع خواهند شد و به او خواهند گفت و به او خواهند خندید و ... خیلی زود است که پسرکم را به تنهایی به جنگشان بفرستم ... 

"دیدی؟ من هم بالاخره به زانو در آمدم. " کی فکرش را می کرد!!