نامـدگــان و رفـتــگان، از دو کرانــــه زمان
سوی تو می دوند، هان ای تو هميشه در زمان
در چمن تو می چرد آهوی دشت آسمان
گرد سر تو می پرد باز سپيــــد کهکشان
هر چه به گرد خويشتن می نگرم در اين چمن
آينــه ی ضميـــر من جـز تو نمی دهــد نشان
ای گل بوستــانسرا از پـس پــــرده ها درآ
بوی تو می کشد مرا وقت سحر به بوستان
ای که نهان نشستـــه ای، باغِ درون هسته ای
هسته فرو شکسته ای کاين همه باغ شد روان
مستِ نياز من شدی، پردهء ناز پس زدی
از دل خود برآمدی: آمدن تو شد جهــان
آه که میزند برون، از سر و سينــــه موج خون
من چه کنم که از درون دستِ تو می کشد کمان
پيش وجودت از عدم، زنده و مرده را چه غم؟
کــز نفسِ تــو دم به دم می شنـــويــم بوی جان
پیشِ تو جامه در بَرَم نعره زند که بَر دَرَم
آمدمت که بنـــگرم، گريــه نمی دهد امان
