چیزهایی که می توانند باری از دوشم بردارند، خودشان می شوند سنگین ترین بارها.
و عین وزنه مرا با خودشان به اعماق می کشند.
معمولا خشم شروع می شود ... و به دلتنگی می انجامد ... و همیشه به بی تفاوتی می رسد.
باور دارم که چیزها نمی توانستند متفاوت باشند ... چون نیستند.
من به زن در آینه چشمکی می زنم: "هرچیزی که هست ... به هر صورتی که هست ... دلیلش، بودنش است."
و ... یکجورهایی نفسی به راحتی می کشم.