تلاش می کند تا مرا از رفتن منصرف کند. می داند که باید پیش پدرش بماند و می داند که -مثل هر روز- من خواهم رفت ... و باز تلاش می کند.
دیرم شده است -هر روز- اما روی صندلی چوبی راحتی کنار بخاری هیزمی پدرش می نشینم. از شیطنت باز می ایستد و سرش را ری سینه ام می گذارد و آرام می گیرد. جابه جایش می کنم و شیرش می دهم. تنش را یکپارچه به تنم می چسباند.

حالا دیگر شیر نمی خورد. تاقباز روی پاهایم می خوابد و مستقیم در جشمانم نگاه می کند. نگاهش همان عمقی را دارد که شاید تنها نگاه کودکان دارند.
زمان می ایستد.
این تنها با تو اتفاق می افتاد ... در آن لحظاتی که با هم بودیم ... و می دانستیم که چطور آنچه که در آن سوی دری که ما را از دنیای بیرون جدا می کرد جریان داشت مترصد بود تا ما را از هم جدا کند.
این تنها با تو اتفاق می افتاد. زمان متوقف می شد.
چیزی مانند بی خودی.

***

***

پشت سرم گریه می کند. هر روز.
از حصار چوبی کوتاهی که پدرش بین او و بخاری هیزمی کشده است آویزان می شود و تاب می خورد و گریه می کند. و می داند که می روم.
هر روز.
می چرخم و نگاهش می کنم که حالا حتی شدیدتر هم گریه می کند.
می گویم: مامان باید برود به دنبال یک لقمه نان.
هر روز.


***

تنم درد می کند ... آنقدر که دوستش دارم ... و طعم این لحظات آخر با هم بودنمان در صح روزهای هفته، تمام روز با من است ... با کشاله ای گنگ در شکمم ...
می بینی ... پاک دلباخته ی پسرک کوچک مهربان شده ام.