شايد خنده دار است كه به اين موضوع فكر مي كنم. باز هم از تو مي پرسم: نمي ترسي؟ مي خواهي خلاف جريان شنا كني؟ مطمئن؟ ... نمي دانم ... گمان نمي كنم بتوانم چنين باري را بر روي دوشت بگذارم. هنوز خيلي كوچولويي! يادت باشد كه هوش آدم را روئين تن نمي كند.

این مکالمه ای است بین من و کودکی که می خواستم به دنیا بیاورم ... شش سال پیش ... بی واسطه ی پدر.
حالا که یاشار یوسف هست و پدرش برایش هست ... با جان و دل و روان برایش هست ... و پسرکم به هر دوی ما تکیه می کند -هرچند که ما از هم جدا هستیم و به یکدیگر تکیه نمی دهیم- و من از اینکه دنیای پسرکم بر روی دو ستون بنا شده است خوشحالم.

همچنان اما فکر می کنم که می توانستم بزرگش کنم، اگر لازم بود، بدون حضور پدر ... حالا شاید با یک خالی بزرگ ... که بزرگ تر می شد و می فهمید که با پدر یا مادر پر نمی شود.
با هیچ چیز پر نمی شود.