حالا دیگر اگر یک قطعه ی گمشده ببینم، که می خواهد خودش را و حالا من را با فرو شدن در خلا وجودی من کامل کند... رحم نمی کنم ... با مشت می زنم توی چانه اش!






***


دو روز بعد

زنگ زد. گفت: این که نوشته ای چیز جدیدی نیست.
بعد اصلاح کرد. گفت جدید است. گفت: "آن سالها قطعه ی گمشده را زیر لگد له می کردی. حالا مشت می زنی"

بعد گفت: "این قطعه اما دلش به این خوش است که آن موقعی که زیر لگد شما له می شده، تیزی اش مایه ی رنج شما نبوده باشد."

و بعد از به یاد من اوردن کوچکی هایم رفت سر زندگی اش.