پدر سوخته ای است. در روزهای هفته،‌صبح ها می برمش خانه ی پدرش پیاده اش می کنم و می روم. پدرش می گوید که تمام روز "ماما! ماما!" می کند.
غروبها که از سر کار می رسم معمولا با هم می نشینیم و چیزی می خوریم. دیگر می خواهد برود. هی با پدرش بای بای می کند که یعنی من دارم می روم و مرا به طرف در هل می دهد که برویم خانه.

آخر هفته ها پیش من است تا ساعتی که پدرش می آید می بردش پیاده روی یا زمین بازی یا دوچرخه سواری. از صبح که بیدار می شود "بابا!بابا!" می کند. چندین بار گوشی تلفن را می آورد و می دهد دستم و می گوید بابا و من مجبور می شوم با پدرش زنگ بزنم و بگذارم که صدایش را بشنود.

صدای ماشین پدرش که می آید ذوق می کشد و می دود و بالا و پایین می پرد. و بلافاصله می چرخد و با من بای بای می کند که یعنی من رفتم.

تجربه ی جالبی است. بزرگ کردن بچه در دو خانه به صورت همزمان.