بعد از اینکه با پدر یاشار یوسف دوست شدم ... یکسری از دوستان مرد خودم را از دست دادم ... دوستانی که باهاشان والیبال بازی می کردم و به من زنگ می زدند و با هم سفر می رفتیم و ساحل می رفتیم ... کانادایی ... چک ... و یکی دوتا از دوستان نزدیک ایرانی ام را ...

به دوستم می گویم: من فکر می کردم آنها (دوستان خارجکی ام) مرا برای اینکه دوست خوبی هستم و خوب والیبال بازی می کنم دوست گرفته اند و اینقدر اوقات خوشی داشتیم (لات بازی در می اوردیم و شب دیر می امدیم خانه، مست ... و الواطی می رفتیم) و اینها هم (دوستان ایرانی ام) مرا برای اینکه با هم ارتباط فکری داریم و سیاست و هایکینگ و عیره....

ابتدا متوجه قضیه نمی شدم .. شاید چند سالی کشید ...
این دوستی ها نه به خاطر خصوصیتهایی که من برای رابطه و خودم و خودشان قائل بودم موجودیت داشتند ... که شاید بیشتر به این دلیل که تنها بودم و زن بودم و ...
Single & Available and laughing at everything all the time!
و خوب طبعاً به محض اینکه در آن سالها یکی پیدا شد که بخش رختخواب قضیه حل شد (برای من البته) همه شان گم و گور شدند

بر خلاف گذشته که به سه سوت می امدند و می رفتیم و می امدیم ... نابود شدند ... سالی یک پیغام و یک ای میل!! و همیشه هم حرفهای بورینگ و زن و بچه و کار و ...!!
نمی فهمیدم سر ان روابط شاد و شر و بیقید چه امد
تا اینکه یکبار بعد از یک صحبت تلفنی با کریس یکباره مثل ارشمیدس فریادم در امد که: آهان!!


***

چند سالی طول کشید تا بفهمم!!
شاید چرا که من نه زن خوشگلی هستم و نه دلبر ...و همچنین معمولا ؛ حتی در چهل و چند سالگی، مثل پسر بچه های تخس لباس می پوشم و اینطرف و اطرف می پرم.

حالا یکجوری برای هر زنی که خوشگل است و دلبر است و نازنین دلم می سوزد ...فکر می کنم: طفلک!!


***

با همه ی این حرفها: ای میس مای تیم میتز!!