با همه ي مريضي اش دوبار هفته ي پيش مجبور شده است برود سر كار، دو بار اين هفته. هر بار صدبار بدتر شده حالش. رئيسش زنگ زده فاينالي كه بپرسد: "مي تواني فلان كار را انجام بدهي؟"
گفته است كه مي تواند.
هميشه فكر مي كند كه مي تواند.
برونشيت است نمونيا كه نيست.

امروز در قطار نشسته است و فكر مي كند به. همه ي اين مسخره بازي.
به اينها باشد پنج شش جور ماده ي شيميايي به ادم تزريق مي كنند و عين حيوان مزرعه از ادم استفاده مي كنند.
وقت نداري براي بهتر شدن بيا درستت كنيم!
در يك صف طولاني، وقت براي زندگي نيست. زمان زمان كار است.

***

من احتياج دارم به زمان.
به وقت پياده روي.
به دويدن.
به عاشق شدن.
به راه رفتن با يك دوست توي يك خيابان شلوغ
غم نان اگر بگذارد

بين ١٢ ساعت كار روزانه و بزرگ كردن يك بچه بدون فاميلي، بدون پسرخاله و دختر عمو، كه باهاشان بازي كند، تنها، اين همه براي من كار ساده اي نيست.
بين اين حس بيهودگي كه از ترسش قايم شده. ام پشت ياشار يوسف. تا مرا با خودش نبرد.
و چقدر دلم مي خواهد با ان بروم.

حالا بهتر مي شوم.
حالا بهتر مي شود.