Thursday, October 31, 2013


من به كاغدپاره هاي پراكنده اي مي مانم كه رويش فطعه قطعه گذشته را نوشته اند. تصويري ... مكالمه اي ... صداي بلند خنده اي. گاهي فكر مي كنم اگر دستي گذشته را پاك كند ... از من هيچ چيز نمي ماند. نه تصويري ... نه لبخندي ... و نه حرفي
... ... at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)