مادری کردن کار ساده ای نیست (قطعا پدری کردن هم) ... و این سختی نه کارهای روزمره و صبحانه دادن و مدرسه بردن واستخر بردن و اسکیت بردن و پارک بردن بچه است ... که پیدا کردن راهی است برای جواب دادن به ذهن بینهایت فعال و جستجوگر بچه در جامعه ای با هنجارها و ناهنجارهایی که در سیستم اعتقادی تو مطلقا نمی شود باهاشان کنار امد.
چیزی که به نظر من اینجا مطرح است "حق به جانبی عمومی" است در پذیرفتن هنجارها و اموزش انها به کودکان .. 
و در تقابل با ان، توجه و طرح و اعتراض به "ناهنجارها" را برچسب زدن،  به عنوان عملی غیر اموزنده ، جهت دهنده ، مخرب. 
به عنوان "کودک آزاری".

من بارها و بارها صادقانه  تردیدهایم ... و  احساس گناهم را وقتی  در مورد یاشار خطایی کرده ام -و دانسته ام- نوشته ام .. در سرگردانی هایم در مواجه شدن با ان مشکلات. ادعا نمی کنم که می دانم بچه را باید چطور تربیت کرد ...  در عین حال به این محیط تربیتی که در ان فرزندم را بار می اورم و به نظر می اید مورد تایید بسیاری از اطرافیانم هست، انتقاد های زیادی دارم.

***

نوشته های امروز من راجع به زندگی در غرب است ... راجع به ایران نیست ... من 15 سال و نیم است در غرب زندگی می کنم .. در غرب بچه دار شده ام .. ازدواج نکرده ام ... و با پسرکم زندگی می کنم ..  معیار من برای تربیت بچه ام ان جامعه ی "جنگزده ی انقلاب زده ی اسلام زده ی در حال دست و پاز زدن بین سنت و مدرنیته ی ایران" نیست ... همین جایی است که برای بزرگ کردن بچه ام انتخاب کرده ام. اگر می خواهید بگویید: "خوب بچه را بیار ایران بزرگش کن تا حالت جا بیاید" ... لطفا همین الان از خواندن پست  دست بردارید ...

***


من در این صفحه بارها راجع به جدایی عجیب جنسیتی بین کودکان از سن بسیار کم نوشته ام ... از پوشکِ پرنسس دختران و بتمن پسران گرفته ... تا عروسک باربی و مسلسل خودکار اسباب بازی ... از تقسیم رنگ غیر منطقی عجیبی که در تمام -تاکید می کنم- در تمام فروشگاه های کودکان بین دختر و پسر هست ... خاکستری و نارنجی و خاکی و سبز و زرشکی و سرمه ای در بخش پسران ... صورتی و بنفش و سرخابی و قرمز در بخش دختران
کلاه بیسبال و توپ بسکتبال و هلکوپتر و بولدوزر روی لباس پسران ... سیندرلا و دورا و پروانه و شاپرک روی لباس دختران

من تا وقتی یاشار مدرسه نرفته بود مطلقا روی رنگ و روی مدل لباس حساسیت نشان ندادم و از هر دو بخش فروشگاه ها برایش لباس خریدم ... اما با رفتنش به مدرسه کوتاه امدم (اینجا متنی نوشتم به نام: زنی که به زانو درامد) و شروع کردم به خریدن لباس پسرانه  .... همین اواخر البته لباس سرتاپایی زمستانی اش را از بخش دخترانه خریده م چون بی نهایت خوشگلترند ... اما مدلی که بچه در مدرسه با تحقیر و توهین دیگران مواجه نشود که: "هو هو لباست دخترانه است ".. تحقیر و توهینی که به نظرم می رسد برای بسیاری از ادمهای اطرافهم قابل قبول و پذیرفته است .. و من با خشم و نگرانی ... منتظر آن روزی هستم که یاشار آنرا بفهمد ... ریشه ی انرا بفهمد ... از نظر روحی اماده شود و مقابلش بایستد ...

در جواب یکی از سوالهایش فیلم راهپیمایی مردان با کفش پاشنه بلند را در تورنتو نشانش دادم (با اینکه کفش پاشه بلند پوشیدن هم به نظرم احمقانه است) .. به گفتم: "مامی ببین! مردها هم می توانند اگر بخواهند کفش پاشنه بلند بپوشند .. هیچ ایرادی هم ندارد"
البته به من خندید و گفت که نمی شود!

یاد گرفتم که مطلقا یاشار را در فروشگاه Toys R Us که راهروهای اسباب بازی های دختران و پسران به طور غیر قابل تصوری با هم متفاوت است (دخترها پر از عروسک .. صورتی ... صورتی ... و باز صورتی ... کیفهای لوازم ارایش... لباس های عروسک ... و پسران، تفنگ ... هلکوپتر .. بمب افکن ... ماشینهای بزرگ پر سر و صدا ... مسلسل .. و ماشینهای صنعتی مثل لودر و بولدوزر  ...) نگردانم .. از پسِ سوالاتش ... از پس توضیح این جداییِ عمیق رنگ و طرح و مضمونِ گرایشات بین پسرها و دخترها بر نمی ایم ... و باور نمی کنم کسی بتواند به بچه پاسخی بدهد که یا برنگردد به مضمون فساد عمیق سیستم تربیتی  .. 

حالا که اصلا به یکسری کتابها و اسباب بازی ها و لباسها و کارتونها نزدیک نمی شود و اصرار می کند: "اینها دخترانه اند .. اینها cool نیستند" ... و این مستقیما مستقیما مستقیما متوجه ی سیستم اموزشی اینجاست در امریکای شمالی

****

من بارهاراجع به نهادینه بودن خشونت در بطن جامعه نوشته ام. یاشار، بچه ای که به پیاده روی های طولانی و باغبانی و موسیقی و قصه های کودکانه ی کلاسیک بار امده بود 6 ماه از مدرسه رفتنش نگذشته بود که اعتراض کرد که من چرا برایش تفنگ نمی خرم. شروع کرد به تیراندازی کردن ... سوالهایش رفت حول موضوع "ادم بد/ادم خوب" ... "چطور می شود ادم بدها را کشت .. باید کشتشان .. چرا باید کشتشان"

بازی های بی نهایت خشنی مثل هاکی و فوتبال امریکایی که بازیکنان مثل گلادیاتورهای دیوانه همدیگر را له می کنند روی مدار علاقه اش قرار گرفتند ... و پیاده روی و باغبانی برایش کارهایی شدند که "دخترها باید بکنند"

صحبت من با یاشار راجع به خشونت اینجا شروع شد .. و همچنان ادامه داشته است. بله من راجع به ارتش، سلاح و جنگ و مفهوم ان با بچه صحبت کرده ام و نمی توانم باور کنم کسی بچه اش را در امریکای شمالی بزرگ کرده باشد و با این مسئله روبرو نشده باشد ...

یاشار در 4.5 سالگی شروع کرد به کودکستان رفتن .. خیلی زود به خانه امد:

-"مامی من پول می خواهم red puppy بخرم بزنیم به سینه مان."

میپرسم که می داند شقایق سرخ نشانه ی چی هست. می گوید راجع به جنگهای جهانی ... ملکه .. سربازان کشورهای common wealth یعنی کولونی های انگلیس .. و سربازان ارتش و مفهوم "جنگ و قهرمانی"

- "مامی من امروز یک تفنگ واقعی دیدم"


می پرسم که چطور دیده است و چرا دیده است. می گوید که یک پلیس اورده اند در کلاسشان با تفنگ ... و با دیدن عصبانیت من توصیح می دهد که "پلیس البته گلوله های تفنگش را قبل از امدن به کلاس در اورده بود اما تفنگ را به انها نشان داد و گفت که پلیس برای مقابله با ادم بدها کار می کند و در اهمیت دستگیری و زندان و همچنین استفاده از تفنگ توسط پلیس با انها صحبت کرده است"

موضوع خشونت .. کشتار ...یا سلاح را من هرگز برای یاشار مطرح نکردم .. این سیستم اموزش بیمار احمقانه ای که نمی دانم چرا انگار من به تنهایی به ان اعتراض دارم بچه را در مقابل افکار و سوالاتی قرار داد که من  نمی توانم مثل بقیه ی مادر و پدرها بپذیرم و در مقابلشان واکنش نشان ندهم. جامعه ای که نظامی گری و روحیه ی ارتشی تحت دکترین "ارتش/نگهداری صلح/دخالت بشردوستانه و تقدیس خدمت سربازی" در ان نهادینه است و تدریس ان حتی در سطح مهد کودک  معمول است

بله من راجع به جنگ ... و مفهومش .. راجع به سلاح .. راجع به بمباران .. راجع به گرسنگی و بیخانمانی کودکان ... و راجع به اینکه به حرف هیچکس در اینبار نباید گوش کند با او بارها حرف زده ام. من همیشه به او گفته ام:
There is no justification for wars .. for being a soldier .. or killing anyone

اما من بحث را شروع نکرده ام. من تنها به تقابل این فرهنگ هنجارتان برخاسته ام .. فرهنگی که تضادهای عمیق و اشکارش را با نوعی نااگاهی مصرانه انکار می کنید.

***

ایا کارتون کلاسیک "زیبای خفته" را برای بچه تان می گذارید؟ صحنه ی کشتن سیاهی به دست شمشیر سفیدی ایا خشونت نیست؟ کارتون زیبا و هیولا را چی؟ بخشی که مردم دهکده سرودخوانان به قلغه ی هیولا حمله می کنند ... و مجادله ی خشونت امیز هیولا و "آدمِ بد" به مرگ او می انجامد؟
ایا کارتونِ بمبی .. صحنه ی شکار .. مرگ مادر بمبی ... و "بمبی دو" که بمبی باید بدون مادر بزرگ شود را دیده اید؟

ایا مسئله ی نفرت از نامادری را (سیندرلا .. زیبای خفته .. سفید برفی) .. خشونت افسانه ای اش را ... و تعصب علیه آن را در همین ادبیات کلاسیک کودکان اصلا بهش توجه کرده اید؟

باز هم از متن کارتونهای کلاسیک قدیمی -جدید ها را که اصلا فراموششان کن- برایتان مثال بزنم؟

یکی برای من نوشته است: "ما هم در این جامعه زندگی می کنیم ... کو خشونت؟"

really؟ ینی اینقدر ignorance؟

***

من نوشته ام که بچه را با خودم برده ام تظاهرات علیه جنگ در سوریه. و عده ای مرا انفرند کرده اند ... بلاک کرده اند ... نامه داده اند که: "بردن بچه به تظاهرات علیه جنگ کودک آزاری است" ...." کارهایت با این بچه کودک ازاری است"

خُب من سوال می کنم: "ایا بردن بچه به جشن عروسی کودک آزاری نیست؟"
عجیب به نظر می رسد اما برای ادمی مثل من که عمیقا از درک بسیاری از هنجارهای معمول جامه عاجر است .. از جمله قانون قرون وسطایی ای به نام ازدواج ... تک همسری ... و قوانین حقوقی ان ... معرفی کردن مراسم تجاری و قرون وسطایی ازدواج به بچه های کوچک هیچ کار درستی نیست.

با یاشار و پدرش با دوچرخه رفته ایم در یکی از مناطق توریستی شهر .. و نشسته ایم برای استراحت ... سه عروسی مختلف در جریان است ... عروسها با لباسهایی که من نمی دانم باید به انها چه گفت (از دوستان مزدوجم عذر می خواهم .. دوستان نزدیکم می دانند من چه نظری راجع به این مراسم احمقانه ی تجاری دارم) دلقک وار ... و این maids of honors .. چند تا دختر با لباسها و کفشهای یکسان بی نهایت زشت و مضحک.. مثل ردیفی از دلقکهای نقاشی شده ... داماد همیشه با یک فراک .... حالا سیاه یا سفید (معمولا سیاه چون این روز متعلق است به عروس و عروس باید در سفیدی اش بدرخشد و تنها باشد) ..
من اصلا نمی دانم به پسرکم راجع به این مراسم احمقانه ی تجاریِ تقلبی چه باید بگویم

و شما که به این راحتی رفتن به تظاهرات علیه جنگ را "کودک ازاری" و تخریب ذهن کودک می دانید ... بچه هایتان را به چنین مراسمی می برید ...
تحقیقات نشان می دهد که در امریکا دخترها از 12 سالگی در رویای ازدواج به سر می برند و در ذهنشان دارند روز عروسی شان را تدارک می بینند ...

سوال دیگری همینجا مطرح است ... جدا از اعتراض من به ازدواج و دیگر هنجارهای اجتماعی که پذیرفته و حتی زیبا هستند چون معمولند : "ایا اگر من یاشار را به عروسی دو مرد یا دو زن .. یعنی ازدواجِ هموسکشوال ببرم ... که در ان دو زدن یا دو مرد با هم پیوند می بندند .. همدیگر را عاشقانه می بوسند ... ایا کودک ازاری کرده ام یا نه" .. یا اگر نبرمش "کودک آزاری" کرده ام؟

در مقابل این سوال که جدیدا یاشار شروع کرده است از من کردن که:
"مامی ازدواج ینی چی؟ مامی چرا تو و بابا عروسی نکردین؟"
ایا من می توانم جواب بدهم "ازدواج پیوندی است بین دو نفر .. دو نفر مرد یا زن؟" .. یا باید بر طبق تعاریف سنتی جواب بدهم ... کدامش "خشونت است بر ذهن کودک؟"

در میان مادران و پدران دوستان یاشار بزرگترین هراس ممکن .. بزرگترین موضوع بحث نگرانی از "گِی شدن کودکانشان است" ... و این جواب من که "من برایم هیچ اهمیتی ندارد که بچه گی باشد یا نباشد .. بیشتر برایم مهم است که نکند به ارتش ملحق شود " هیچ طنین خوبی ندارد.

حالا واقعا ... این خانه های پر از عکسهای عروسی .. به نظر شما "ذهنیت آزار" نیستند؟ دیوارهای پوشیده از عکسهای پدران و یا برادران در لباس نظامی چطور؟

***

من سوال می کنم: به عنوان یک Single Mother وقتی بچه از من راجع به نحوه ی زندگی دیگر خانواده ها و حق بچه دار شدن به تنهایی سوال می کند .. و اینکه چرا پدرش خانه ی مستقل دارد ... چه جوابی هست که "کودک آزاری"نیست ... و بچه را "در کانالی که نباید " قرار نمی دهد؟
با معیار مسیحی ها؟ مسلمانها؟ مارکسیستها؟

***

ایا بردن بچه به کلیسا -کاری که تقریبا والدین تمام همکلاسی های یاشار می کنند- کودک ازاری نیست؟
ایا دیدن مراسم Mass .. یا زنان راهبه که عروسان مسیح هستند برای فاکد آپ کردن ذهن بچه کافی نیستند؟

ایا دیدن کشیش ها در مدرسه برای بچه "کودک ازاری نیست"
"مردان تا دندان مسلح در متروی تورنتو در downtown چی"

کجاست اعتراض ناجیان کودکان به والدین برای موضوعاتی تا این حد متداول؟
کلیسا بردن بچه پذیرفته است .. اما تظاهرات علیه جنگ نه؟ چرا؟

***

  ایا بردن بچه به مراسم "Santa Clause" یا همان بابا نوئل در کریسمس "کودک ازاری" نیست؟ جایی که مخ بچه را پر می کنند از افسانه های دو ریالی تجاری... در باب "لزوم هدیه دادن" در وقت عید پاک ...

ایا با سوالهای بچه ها راجع به کریسمس .. عید پاک .. سال نو ... مواجه نشده اید؟
چه جوابی می دهید؟ همانها که در فیلمهای هالیوودی که در اخر دسامبر پحش می کنند طرح می شود؟ واقعا چه جواب به سوالهای بچه هاتان می دهید که اینقدر از خودتان مطمئنید؟

***
در مدرسه راجع به روح و خدا در داستانهای کودکان صحبت شده است یاشار از من می پرسد خدا چی است؟ روح چی است؟ بهشت کجاست؟
من می خواهم ببینم در مدلهای اعتقادی مختلف سوالاتی به این سختی را شما چطور جواب می دهید که ذهنیت او را به بیراهه ی معینی نکشد و "کودک ازاری نباشد"

من روشی برای خودم دارم .. جوابش را می دهم .. و تجربه ام را اینجا می نویسم .. با تردیدهایم ... یا احساس ضغفم . اما این self-righteousness ی اطرافم که انگار جواب تمام سوالها را می داند ... با خواندن چند کتاب تربیتی ... برای من نشانه ی همین است که یک چیزی در تربیت ذهنی خود والدین صحیح نیست .. و کسی که اینقدر از خود مطمئن .. و این قدر صلب و ساکن جواب همه چیز را می داند .. بی این دلهره ی روزانه .. بی این نگرانی ها که من شخصا هر روز با انها مواجهم و به خاطرشان به این سختی قضاوت می شوم... چطور فکر می کند که می تواند کودکش را به درستی تربیت کند؟

***

ایا بردن بچه به بازی فوتبال امریکایی و هاکی .. با ان خشونت غیر قابل تصور .. عربده کشی ها ... فحاشی ها ... رجز خوانی ها ... "کودک ازاری" نیست؟

باز کجاست اعتراض ناجیان کودک آزاری؟ کمپین ممنوعیت بردن بچه ها به این بازی ها کجاست؟

***

من سوال می کنم .. اینکه هر روز صبح بچه باید در کنار بقیه خبردار بایستد و سرود ملی کانادا را بخواند که در ان "پسران سرزمین بومی باید از ان دفاع کنند" ایا "کودک ازاری" نیست؟
چرا من باید تحمل کنم که فرزندم با غرور ملی دروغینِ فرهنگِ غالب بار بیاید؟

O Canada!
Our home and native land
True patriot love in all thy sons command.

نگران نباشید .. اجازه داده ام ... من هم یک بدبختی هستم مثل بقیه مان ... در هراس از تنها افتادنِ جوجه ام در جامعه ... وگرنه همین توضیحات را نمی نوشتم ...
ولی تردید نکنید که حالا از بخش بومی اش و حقوق لگدمال شده ی بویمان کانادا فعلا می گذرم ... اما به بچه که می اید خانه و با غرور و صدای بلند سرود را می خواند می گویم: "باید می گفت دختران و پسران"! ...

هه! کودک آزاری میکنم لابد!
***

من سوال می کنم: برای مادری مثل من که از شرق به جامعه ی so-called دمکراتیک غرب امده است و یکی از مهمترین دستاوردهای زندگی در غرب را "آزادی انتقاد از سیستم و هنجارها" می داند ... و راهپیمایی صلح امیز در حیابانهای شهر را ... برای چیزهای مختلف مانند

"بهتر شدن کیفیت غذا"
"توقف جنگ در نقطه ای ازجهان" .
"توقف حفاری های نفت و گاز در مناطقی که حساسیت محیط زیستی دارند"

.. یعنی مفهوم "اعتراض مدنی" را شاید یکی از تنها چیزهای مهم و مثبت جامعه ای می داند که در زیر هنجارهای نادرست زنجیر شده است ... چرا اشنا کردن بجه با این موضوع که:
"مامی در جامعه مشکلاتی هست .. و مامی می رود و به صورت ازاد و صلح طلبانه و بدون خشونت درخواست می کند که جامعه بهتر شود "
"مامی هر چه می شنویم درست نیست"
کودک آزاری است؟!

حالا کاش همه ی این مدعیانِ مسلم کودک ازاری یک کمپین درست می کردند علیه این تجاوزات و بمبارانهای غرب متمدن در شرق ... از این بجث شاید همین یک چیز خوب در بیاید!

***

اینقدر به سیستم تربیتی خودتان که روی پذیرش و دوست گرفتن همه ی هنجارهای Fucked Up این جامعه ی له شده در زیر خشونتِ سنت و سرمایه داری غره نباشید.
من شاید خطا زیاد می کنم ... حتما خطا زیاد می کنم .. چندی پیش اینجا نوشتم که اشتباه کردم و ویدیویی از بمباران غزه را به یاشار نشان دادم و گفتم: "مامی جنگ یعنی این"
اینجا نوشتم ... با دوستانم راجع به ان حرف زدیم .. و من فکر می کنم اشتباه کردم.

لااقل ..من این جا را در ذهن خودم گذاشته ام که جواب چیزها را نمی دانم .. که لازم است با یاشار هر دو جواب این سوالها را پیدا کنیم ...من سوال می کنم .. در تردید به سر می برم .. و انرا با دوستانم به اشتراک می گذارم ...
اما برای ذهنی که انچه را که در اطرافش می گذرد سوال نمی کند .. و یا از ایجاد تضاد بیش از conformity در هراس است به نظر من امیدی وجود ندارد.

***

  زنی یک بار هر چه از دهانش در امد را به من ای میل کرد .. نوشت "به واسطه ی وجود ادمهایی مثل تو من بچه دار نمی شوم" ..
راستش دیگر حرفی برای گفتن نمی ماند!