می خواند:
"نه طریق دوستانست و نه شرط مهربانی
که به دوستان یک‌دل سر دست برفشانی
دلم از تو چون نرنجد؟ که به وهم درنگنجد
که جواب تلخ گویی تو بدین شکردهانی
نفسی بیا و بنشین، سخنی بگو و بشنو
که به تشنگی بمردم بَرِ آب زندگانی"
می نویسم:
شکرخوری می کنیم و جواب تلخ هم می دهیم