ما در آينه ي خودمان

چند روزي است كه دوباره دلتنگم. اين وبلاگ نويسي هم خود به دلايلي آنرا تشديد مي كند. باز انگار افتاده ام توي يك قفس، اسير زنجيرهاي خستگي. يادم مي آيد مجموعه ي احساسات و عواطفي را كه باعث شدند تصميم به ترك ايران بگيرم. اصولي كه باور به آنها از گله جدايم مي كرد ولي بر اساس ماهيت خود مطلقاً همنوايي با ديگر دسته هاي ياغي متعارض با آن را هم ممكن نمي ساخت. در هر همنوايي يك جور گذشتن از خود، از خودِ خود، برق برق مي زند كه من به آن قادر نيستم...