آوازِ كَرَك
ـ «بَدِه . . . بَدبَد . . . چه اميدي؟ چه ايماني؟ . . .»
ـ «. . . كرَك جان! خوب مي خواني.
من اين آواز پاكت را درين غمگين خراب آباد،
چو بوي بال هاي سوخته ت پرواز خواهم داد.
گرَت دستي دهد با خويش در دنجي فراهم باش.
بخوان آواز تلخت را، وليكن دل بغم مسپار.
كرَك جان! بندة ي دم باش . . .»
ـ « . . . بَده . . . بَدبَد . . . ره هر پيك و پيغام و خبر بسته ست.
نه تنها بال و پر، بال نظر بسته ست.
قفس تنگ ست و در بسته ست . . .»
ـ «كرك جان! راست گفتي؛ خوب خواندي، ناز آوازت،
من اين آواز تلخت را . . .»
ـ « . . . بَدِه . . . بَدبَد . . . دروغين بود هم لبخند و هم سوگند.
دروغين ست هر سوگند و هر لبخند
و حتي دلنشين آواز جفت تشنة پيوند . . .»
ـ «من اين غمگين سرودت را
هم آواز پرستوهاي آه خويشتن پرواز خواهم داد.
بشهر آواز خواهم داد . . .»
ـ «. . . بَدِه . . . بَدبَد . . . چه پيوندي؟ چه پيماني؟ . . .»
ـ كَرَك جان! خوب مي خواني
خوشا با خود نشستن, نرم نرمك اشكي افشاندن،
زدن پيمانه اي ـ دور از گرانان ـ هر شبي كنج شبستاني.»
از: مهدي اخوان ثالث
No comments:
Post a Comment