Friday, July 11, 2003

تنهايي خاصيت خودش را دارد. هرچه تنهاتر، نزديكتر. در ميان هياهوي دلپذير جمع فاصله ها انگار طولاني ترند.
مي داني ... اينجا تنها نشسته ام ... سالهاست كه تنها نشسته ام... و تو نزديكي ... نزديكي. انگار هيچوقت اينقدر نزديك نبوده اي.فكر مي كنم كه ندانستن گاهي نشانه اي است. كاش مي دانستي... شايد انوقت فاصله ها باز قد مي كشيدند ... نه؟