اگر مي مردم هم چيزي بيشتر از اين نمي توانستم بگويم ... همه اش را ادريس در ارزويي ديگر، در جايي ديگر، در عشقي ديگر گفته است ...
ببين ! گاهي فکر مي کنم که ما عاشقترين نبوديم ... نبوديم. هيچ چيز نبوديم.... گاهي فکر مي کنم آنچه که در ادريس انکار مي کنم شايد انکار خودم است ...تلاشم در پايان دادن به خودم است ... نه انکار تو. تو را که انکار نمي شود کرد. مي شود؟
گاهي فکر مي کنم بايد سرنوشت را پذيرفت. بايد رودر رو در چشمانش نگاه کرد و آن راپذيرفت. بعد منتظر شد تا برسد. مي رسد. حس مي کنم که مي رسد. مانند خط شکسته ي قلب که در کف دستم همه چيز را در هم ريخته بود و من پذيرفتمش. پذيرفتمش تا زمان فرا رسيد. زمان شکستن.
مي دانم.بايد بزرگ شوم. بايد راه بيفتم.مي دانم.از تو تا تو هنوز خيلي راه است ... من نرسيده ام اما ديگر مي دانم که مي خواهم که برسم...يک چيزي يک جايي هستم که من مي خواهم.
گاهي منهم فکر مي کنم که بايد مثل ديوانه ديوانه وار عاشق بود ...
ببين من آشفته و سرگشته اينهمه حرف مي زنم امامي دانم که اگر مي مردم هم چيزي بيشتر از اين ... بهتر از اين ... نمي توانستم بگويم. حالا من قدر شناس توام رفيق براي اينهمه زيبايي.

از کران تا به کران
بگذر ...
بگذر اگرکفاف فسخ تو نيست

کوبه ای به در برای آخرين بار
از چشمانم از سايه ام .. سايه بانی برای تو
برای تو
        اگر آفتاب
                 برگ و ساز بلوغ تو نيست.
           بنشين...
                  بنشين جان ِدلم بنشين

خواستم چيزی برايت بگويم .نشد
من تو را دوست دارم ...
من باران تو ميشوم ...من...
من سياه مشق
شاه بيت حافظ ام:
"لاف عشق و گله از يار زهی لاف دروغ..."

... ادامه ....