من فروتن بوده‌ام
و به فروتني، از عمق ِ خواب‌هاي ِ پريشان ِ خاک‌ساري‌ي ِ خويش
تمامي‌ي ِ عظمت ِ عاشقانه‌ي ِ انساني را سروده‌ام تا نسيمي
برآيد. نسيمي برآيد و ابرهاي ِ قطراني را پاره‌پاره کند. و من
به‌سان ِ دريائي از صافي‌ي ِ آسمان پُرشوم ــ از آسمان و مرتع و
مردم پُرشوم.
تا از طراوت ِ برفي‌ي ِ آفتاب ِ عشقي که بر افق‌ام مي‌نشيند، يک‌چند در
سکوت و آرامش ِ بازنيافته‌ي ِ خويش از سکوت ِ خوش‌آواز ِ
«آرامش» سرشار شوم ــ
چرا که من، ديرگاهي‌ست جز اين قالب ِ خالي که به دندان ِ طولاني‌ي ِ
لحظه‌ها خائيده شده است نبوده‌ام; جز مني که از وحشت ِ خلاء ِ
خويش فرياد کشيده است نبوده‌ام...
□
پيکري
چهره‌ئي
دستي
سايه‌ئي ــ
بيدارخوابي‌ي ِ هزاران چشم در رويا و خاطره;
سايه‌ها
کودکان
آتش‌ها
زنان ــ
سايه‌هاي ِ کودک و آتش‌هاي ِ زن;
سنگ‌ها
دوستان
عشق‌ها
دنياها ــ
سنگ‌هاي ِ دوست و عشق‌هاي ِ دنيا;
درختان
مرده‌گان ــ
و درختان ِ مرده;
وطني که هوا و آفتاب ِ شهرها، و جراحات و جنسيت‌هاي ِ هم‌شهريان
را به قالب ِ خود گيرد;
و چيزي ديگر، چيزي ديگر،
چيزي عظيم‌تر از تمام ِ ستاره‌ها تمام ِ خدايان:
قلب ِ زني که مرا کودک ِ دست‌نواز ِ دامن ِ خود کند!
چرا که من ديرگاهي‌ست جز اين هيبت ِ تنهائي که به دندان ِ سرد ِ
بيگانه‌گي‌ها جويده شده است نبوده‌ام ــ جز مني که از وحشت ِ
تنهائي‌ي ِ خود فرياد کشيده است نبوده‌ام...
□
به خود گفتم: «ــ هان!
من تنها و خالي‌ام.
به‌هم‌ريخته‌گي‌ي ِ دهشت‌ناک ِ غوغاي ِ سکوت و سرودهاي ِ شورش
را مي‌شنوم، و خود بياباني بي‌کس و بي‌عابرم که پامال ِ
لحظه‌هاي ِ گريزنده‌ي ِ زمان است.
عابر ِ بياباني بي‌کس‌ام که از وحشت ِ تنهائي‌ي ِ خود فرياد مي‌زند...
من تنها و خالي‌ام و ملت ِ من جهان ِ ريشه‌هاي ِ معجزآساست
من منفذ ِ تنگ‌چشمي‌ي ِ خويش‌ام و ملت ِ من گذرگاه ِ آب‌هاي ِ
جاويدان است
من ظرافت و پاکي‌ي ِ اشک‌ام و ملت ِ من عرق و خون ِ شادي‌ست...
آه، به جهنم! ــ پيراهن ِ پشمين ِ صبر بر زخم‌هاي ِ خاطره‌ام مي‌پوشم و
ديگر هيچ‌گاه به دريوزه‌گي‌ي ِ عشق‌هاي ِ وازده بر دروازه‌ي ِ
کوتاه ِ قلب‌هاي ِ گذشته حلقه نمي‌زنم.
□
تو اجاق ِ همه چشمه‌ساران
سحرگاه ِ تمام ِ ستاره‌گان
و پرنده‌ي ِ جمله‌ي ِ نغمه‌ها و سعادت‌ها را به من مي‌بخشي.
تو به من دست مي‌زني و من
در سپيده‌دم ِ نخستين چشم‌گشوده‌گي‌ي ِ خويش به زنده‌گي
بازمي‌گردم.
پيش ِ پاي ِ منتظرم
راه‌ها
چون مُشت ِ بسته‌ئي مي‌گشايد
و من
در گشوده‌گي‌ي ِ دست ِ راه‌ها
به پيوسته‌گي‌ي ِ انسان‌ها و خدايان مي‌نگرم.
نوبرگي بر عشق‌ام جوانه مي‌زند
و سايه‌ي ِ خنکي بر عطش ِ جاويدان ِ رحم مي‌افتد
و چشم ِ درشت ِ آفتاب‌هاي ِ زميني
مرا
تا عمق ِ ناپيداي ِ روح‌ام
روشن مي‌کند.
□
عشق ِ مردم آفتاب است
اما من بي‌تو
بي‌تو زميني بي‌گيا بودم...
در لبان ِ تو
آب ِ آخرين انزوا به خواب مي‌رود
و من با جذبه‌ي ِ زودشکن ِ قلبي که در کار ِ خاموش شدن بود
به سرود ِ سبز ِ جرقه‌هاي ِ بهار گوش مي‌دارم.
برگرفته از شعر"غزلِ آخرين انزوا"
دفتر شعر: هوای تازه
احمد شاملو
Tuesday, June 28, 2005
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment