یادداشت اول: کنسرت گوگوش را دوست نداشتم. سالن شلوغ و پر سر و صدا و کیفیت صدا -لااقل آنجا که من نشسته بودم- خوب نبود. من صبح کنسرت فهمیدم که کنسرت گوگوش نیست ... کنسرت گوگوش و مهرداد است. دیگر نشد که نروم و تحمل مهرداد برایم آسان نبود.
نیمه ی اول احساساتی شدم باز. کی یک آدم احساساتی رمانتیک مثل من درست می شود ... نمی دانم. مثل همیشه تاریکی به دادم رسید.
نیمه ی دوم کنسرت اما نه ... یک چیزی کم بود ... نمی شد به خواننده نزدیک شد ... یا به شعر ... همه چیز زیادی سریع بود ... با بازارگرم کنی های عوامانه ی خاص کنسرت های ایرانی ... ... سخت گذشت.
چند بار از داخل سالن شماره ات را گرفتم ... نمی دانم ... شاید ۲۵ بار. موبایلت خاموش بود. باز هم این بین التعطیلین های وحشتناک ایران بود گمانم ... ۱۴ و ۱۵ خرداد ...
آنجا که «کویر»را خواند ... و «من و تو »را یادت کردم. شعر من را - پرسش را- اما نخواند. هر چند که حالا که گوشش می کنم آنقدرها برایم نزدیک نیست ... عجیب است. چقدر تغییر.
گوگوش مثل همیشه بدلباس اما دوست داشتتنی بود.




یادداشت دوم: استیون هارپر یک مشت مزخزفات گفت در حواشی دستگیری این مظنونین مسلمان عملیات تروریستی ... خیلی شبیه به جرج بوش در همان اوایل برافروختن آتش جنگ. گفت که اینها نحوه ی زندگی ما، دمکراسی و آزادی ما را هدف گرفته اند ... یکی نیست بگوید مردک تو رفته ای آنور دنیا و اداره حکومت کشور اینها را از امریکا تحویل گرفته ای و می خواهی تغییرشان دهی ... آنها نجوه ی زندگی تو را هدف گرفته اند؟
با همکارانم در شرکت بحثم شد. می گویم: شما چطور این سناریو را می پذیرید ... درست پیش از جلسه ی سنا در خصوص تعیین باید یا نباید ادامه ی ماموریت کانادا در افغانستان هارپر بدون کوچکترین مشارکتی با دولت و ملت فرماندهی نیروهای Coalition در جنوب افغانستان را تحویل می گیرد ... و بعد در مجلس و سنا اینطور مطرح می شود که:‌«اگر ما افغانستان را در چنین وضعیتی رها کنیم چه خواهد شد ...» بگویید: «اگر ما دنباله روی امریکا را رها کنیم» ...تا چند ماه پیش شما فقط Peace-keeper بودیدآنجا ...

یادداشت سوم: دلم برایت تنگ می شود جانم. شاید من آرامترم ... یا سبکبارتر. دلیل آن خود مفهوم آن است: آرامترم. و سبکبارتر.