آیا چه کس تو را از مهربان شدن با من مایوس می کند
حمید مصدق

۱

وقتی تو نسیتی
خورشید تابنک
شاید دگر درخشش خود را
و کهکشان پیر گردش خود را
از یاد می برد
و هر گیاه
از رویش نباتی خود
بیگانه می شود

و آن پرنده ای
کز شاخه انار پریده
پرواز را
هر چند پر گشوده فراموش می کند

آن برگ زرد بید که با باد
تا سطح رود قصد سفر داشت
قانون جذب و جاذبه را در بسط خک
مخدوش می کند

آنگاه نیروی بس شگرف مبهم نامرئی
نور حیات را
در هر چه هست و نیست
خاموش می کند

وقتی تو با منی
گویی وجود من
سکر آفرین نگاه تو را نوش می کند

چشم تو آن شراب خلر شیرازست
که هر چه مرد را مدهوش می کند