از اول ما می هفته ای دو سه بار رفته ایم دوچرخه سواری.
پسرک را می نشانیم در تریلر کوچولو و خوشگلش و با توجه به گرم شدن بی سابفه ی هوا روکش ان را هم کنار می زنیم و سه تایی می زنیم به دل راه ... و به پل ها که می رسیم یاشار از خوشحالی جیغ می کشد.

دوستم دیروز می گوید: داری لیلای سابق می شوی.
اشاره اش به سرعت و استقامتم در دوچرخه سواری است که به یکباره بازگشته است.
دوستم دوچرخه سوار بسیار خوبی است ... می تواند در یکروز تا ۲۵۰ کیلومتر پا بزند ... در یک سفر دوچرخه سواری بود که با هم آشنا شدیم ... و همان موقع هم برایش جالب بود که زنی -حالا اگر نگوییم در سن و سال من- می تواند با پسرهای جوان همپا گردد.
من می دانم که هرگز نتوانسته ام پا به پای خودش پا بزنم ... معدود کسانی هستند که می توانند.

حالا بعد از دو سال عدم تحرک، به واسطه ی اینکه او یوسف را می کشد من می توانم پابه پایش بروم ... و خوب تقریبا ما در مسیر از دیگران پیشی می گیریم. گمانم این به خاطر ماه آپریل است است که مرتب و هربار ۳ تا ۵ کیلومتر دویده ام. هیچ چیز مانند دویدن آدم را دوباره به راه نمی اندازد.

به او زنگ می زنم:"از ولگردی در کامپیوتر خسته ام. امروز هم برویم؟"
می رویم.
می گوید: داری باز لیلا می شوی.
می خندم: کدامیک؟