به تکرار خواب می بینیم که حامله ام ... و درست موقع زایمان است اما هر کاری می کنم بچه به دنیا نمی اید ... یا به بیمارستان نمی رسم ... یا در یک راه پله ی طولانی گیر کرده ام که به پایان نمی رسد ... یا در اتاق زایمان روی تختی خوابیده ام و هر چه زور می زنم بچه به دنیا نمی اید ... یک چیزی هربار درست نیست ... و من از حسرت و هراس اینکه بچه ام دارد در دلم می میرد در تاب و تبی غیر قابل تحملم ... و بچه باز به دنیا نمی آید ... شب تمام نمی شود. و من با بچه حرف می زنم و از او می خواهم که صبر کند. به پدرش می گویم: بچه ام دارد در دلم می میرد.

از خوب بلند می شوم. روی تخت کنارم خوابیده است. سرتا پایش را غرق بوسه می کنم. سرتا پایش را مشت و مال می دهم ... و او در خواب کشاله می رود و پهن می شود و نرم می شود.

فکر می کنم شاید این خواب نه برای یاشار یوسف، که برای کودکی است که من به دنیا نمی آورمش.

***

می گویند زنی که خواب می بیند حامله است اندوهی بزرگ با خود دارد. باری که باید زمین بگذارد و نمی نگذارد ... که نمی تواند.
می دانم که غمگینم ... خصوصا این روزها.