من هنوز شاید احساس می کنم که از زندگی ام دور افتاده ام. انگار جایی دیگر سرزمین متروکه ای هست که من به ان تعلق دارم ... اما انجا هستم و نمی دانم چرا هستم. من هنوز فکر می کنم که روزی خواهم رفت ... حالا اما بودنم رنگ تازه ای دارد. رنگ یاشار یوسف.

پسرک هر روز تغییر می کند. و تغییراتش همچنان می توانند مرا متحیر کنند.
چند روز است که گردنش به نحو چشمگیری یکباره بلند شده است. من همیشه فکر می کردم که چطو مثل یک عنکبوت کوچولو سش به تنش چسبیده است ... و حالا یکباره انگار فرم بدنش تکامل پیدا کرده است. من سرش را خم می کنم و پس گردنش را می بوسم.

حالا قمبلی و فینقیلی و قیمبیلی از دستش به عذابند. به محض اینکه می شنود که من دارم برایشان غذا می گذارم می دود و دنبالشان می کند وظرف غذایشان را بر می دارد و پخش زمین می کند ... ظرف غذا را می گذارم زیر تختم بی هیچ تردیدی سینه خیز می رود زیر تخت و می آوردش بیرون و همان داستان. در میان همه ی این خرابکاری ها مرتب و با صدایی بلند و شاد و باور نکردنی قهقهه می زند. و صدایش مثل یک قمری شاد در خانه پحش می شود. به پدرش زنگ می زنم. می گویم: این صدای خنده ی جدیدش را شنیده ای؟ شنیده است. او بیشتر با یاشار است تا من.
و من انقدر احمقم که یک امروز را هم که خانه ام اینجا پای کامپوتر نشسته ام و دارم این مهملات را می نویسم.