تمرین نوشتن ماجراهای عاشقانه
"جدایی" ۵

تو فکر می کنی: "خوب است با آنها بمانم که با من می مانند. که من را همانطور که هستم دوست می گیرند،‌دوست می دارند. وآنها که در ازای آنچه می دهم چیزی دارند که به من باز پس دهند."
تو هنوز هیچ نمی دانی از دل بستن به دیگری و با او ماندن، بی هیچ قید و شرط. به ماندن با انکه دوستش داری، تا آنجا که از تو سیر شود. تا آنجا که تو را زیر پا له کند ... و مانند تکه پارچه ای مستعمل و چرکین به دور اندازد.
تو از عشق می دانی، شاید ...از عاشقی، اما نمی دانی.

حالا تو در امن خانه ات می نشینی و از آسیب های نخورده خوشحالی -و از باز پس گرفتن خودن به وقتش- ... و از اینکه دیگری را از معجزه ی حضورت محروم کرده ای حسی از شعفی پنهانی را در خود تجربه می کنی.

تو رابرای این همه نساخته اند جان من. عروسکهایت را بردار و با آنها خیمه شب بازی های هر روزه ات را بازی کن که در آن عاشقان سینه چاک گریبانهای ساختگی خود را می درند و بر مزار معشوق های دروغین گریه سر می دهند.

من اما تو را همینطور که هستی دوست می دارم ... دوست می گیرم. عشق من. بی آنکه حتی بدانی.