یک پست قدیمی که پستش نکرده ام:

خوب حالا من هستم و حواس چندین گانه ی یک گاو شیرده.
هستم و پرسه ی عشق بی واسطه که از در آمده است و آمده است تا با این پسرک بماند ... حضورش را می شود در بوی غلیظ خاص نوزادان که از پشت گردن پسرک می اید حس کرد ... و در لبهایش که روی نوک پستانهایم چنان فشرده می شوند که اشکم در می اید ...
حالا من به همه ی بلندی هایی فکر می کنم که قرار است ازشان بیفتد ... و تارهای دلم می لرزند ...
و هم به او رشک می برم و هم به بلندی ها ...

***

گمانم شعر احمقانه ای بود که می گفت: «یک قصه بیش نیست غم عشق و بوالعجب .... از هر زیان که می شنوی نامکرر است» ... حالا حکایت من و است و این پسرک ... همه ی موجودات زنده خودشان را تکثیر می کنند و هی بچه می زایند و هی فکر می کنند چیزی به جهان اضافه می شود و باز بچه هاشان را از دست می دهند و تصور می کنند که چیزی از جهان کاسته می شود و نه این است و نه ان ...
و بچه ها، سیاه و سفید متولد می شوند و بزرگ می شوند و تولید مثل می کنند و و می میرند و هیچ آبی از هیچ آبی تکان نمی خورد ...
اما دانستن این همه ... از زیبایی و منحصر به فرد بودن این تجربه که برای من - لیلا- نامکرر است چیزی کم نمی کند ...

و من هر روز صبح بیدار می شوم و دلم می خواهد که لحظه بایستد ... لحظه ای که این پسرک بیدار می شود و شیر می خورد و می خوابد و زمزمه هایی گنگ از حلقش بیرون می آید ...

تا حالا آرزو کزده ای که زمان بایستد ؟