حالا تا بهش تذكر مي دهم جواب دندانشكني مي شنوم: "Momy You are not being nice to me!" و وقتي سعي مي كنم توضيح بدهم كه چه و چه مي گويد: "آI feel like I don'y like you anymore!"

حالا بيا و آقاي دلبر جانان را تربيت كن.

هلاکت همی خواهم
شاهد و ملامت؟
Who even Cares!

اصلا زير بار اينكه حتي يك شب پيش پدرش بماند نمي رود
روي مبل دراز كشيده ام و مي شنوم كه مقاومت مي كند و مخالفت مي كند و دور ماشين مي دود و سوار نمي شود.
با صدايي گريه آلود و خشمگين مي گويد: "نمي خواهم با تو بيايم. نمي خواهم خانه ي تو بخوابم. مي خواهم اينجا بخوابم."

يك ساعتي بعد زنك مي زنم. مي گويد:"مامان من پيشت نبودم." با نرمترين صداهاي عالم. "من ماچت نكردم."

دنياي ادمها نه بر اساس مهرباني يا همانCompation  كه بر اساس توانايي ساخته شده. است-پدر و برادر داروين و فرضيه هاي تكاملي و تنازعي اش را -
دوستش ندارم. جايي  در ان ندارم ... 
با تو هم.

یک) پسرک عاشق مدرسه رفتن شده است.

همان پسرکی که تا همین سه ماه پیش هر روز صبح هر بازی ای در می آورد تا بتواند از زید مدرسه رفتن در برود.
حالا شب سر میز می پرسد: مامی چرا دوستهای من اینحا نیستند؟
می پرسم که ایا می خواهد که باشند و او ا حرارت می گوید که بله. که دوست دارد شبها هم با دوستانش باشد.
اگر ژن زفیق بازی وجود داشته باشد. آن را از من گرفته است.

***

دو) خسته از شرکت می رسم مدرسه. در اتاق را باز می کنم و برای معلم سری تکان می دهم و می ایستم و نگاهش می کنم. دارد با دو تا دختر چینی خوشگل سر وکله می زند و کلنجار می رود. با هیجان. دارد سعی می کند کتابی را از دست یکی از دخترها در بیاورد و کتاب دیگری را (که عکس سیندرلا رویش است) به او بدهد.
به انگلیسی می گوید : «این کتاب را بگیر. این مال دختراست. ان کتاب را بده به من! این مال توست!»

در فکر از شاهکارهای مدرسه، سوار ماشین که می شویم می پرسم: «مامی چرا فکر می کنی کتاب دخترها با پسرها فرق می کند؟». با هیجان توضیح می دهد که فرق می کند.
می گوید: «آن کتابه مال پسرا نیست ... مال دخترهاست!»
بیفایده سعی می کنم قانعش کنم که عکس و رنگ روی کتابها تعیین کننده ی هیچ چیز نیستند و کتاب دختر و پسر ندارد.


***

سه) قرار است برای اولین بار با بچه های مدرسه ببرندشان اسکیت روی یخ. می رویم و وسايل را برایش می خریم. در خانه صدایش می تا روی یو-تیوب اسکیت بچه ها را نشانش بدهم تا ایده ای از انچه که فردا قرار است انجام دهد داشته باشد. در یکی از کلیپها یک پسر و دختر ۵ ساله به شیرینی با هم «فیگور-اسکیتینگ» می کنند ... طبعا خیلی ساده تر از بزرگسالان ... اما اداها و فیگورها و لباس هایشان فنسی و بامزه است.
یاشار می گوید: «من می خواهم اینکار را بکنم. نه با یک دختر. با لیام»
تعجب می کنم. اما می گویم که خیلی هم خوب است.


پدرش دارد غذا می پزد. می شنود. می اید. کمی حساس.
می گوید: "مگر لیام پسر نیست؟"
یاشار می گوید: «چرا پسر است . من دوست دارم دست لیام را بگیرم و باهاش اینطوری اسکیت کنم»
تا پدرش بخواهد برایش بگوید که: «نمی شود که. قانونش این است که ...»
من مانع می شوم:«مامی هیچ مسئله ای نیست. با هر کس دوست داری می توانی اسکیت کنی»

از بالای سرش با پدرش به خاموشی بحث کوتاهی داریم بی انکه او بشنود. پدرش -که نگران این موضوع است که من راجع به همه چیز زیادی Cool ام - می گوید که نمی شود که از حالا ... و من می گویم که هیچ مهم نیست ... اگر دوستان پسرش را بیشتر دوست دارد بگذار داشته باشد.به نظر من طبیعی ست ...
فردا شب
می پرسم: «در زمین اسکیت با لیام بازی کردی؟ خوب بود؟» می گوید: «لیام نمی خود دوست من باشد. رفت با آلکس بازی کرد» و می توانم اولین اندوه حسی اش را ببینم. می پرسم که چرا و می بینم که حرف را عوض می کند. جانکم.

ماه ماه است.
همین.
.
.
.
.
همین.همین.
.
.
.
.
.
مدت زمانی است که ماه ماه است، و نور ماه نور ماه.
هیچ چیز نشانه ای بر هیچ چیز نیست.
.
.
.
.
.
مدت زمانی دیگر لازم است گمانم ... تا در شب از اتاق بیرون بروم.
در تراس بنشینم.
یا بی هدف در کوچه های اطراف پرسه بزنم.
ماه را باز بخواهم. اینطور که هست. محض.

همه شان می گویند که برای «عقایدشان» می جنگند. همین است که حالم از همه شان به هم می خورد.
استفراغ.

امروز در قطار شهری تورنتو نشسته است و از زیر تابلوهای عظیم تبلیغ سفرهای اگزاتیک و سریالهای تلویزیونی و عطر کوکو شانل و لباس زیر کلوین کلاین می گذرد... و به یک هلوی بیش از اندازه درشت و بیش از اندازه سالم «جنتیکالی مادیفاید» شده دندان می زند و فکر می کند : «زندگی کی اینقدر آسان شد!»
آسان می دانی یعنی چی؟
شک دارم.

خورده ریزه هایم اینطرف و انطرفش ریخته است. مثل گرد و غبار.

حال جوجه اي را دارد كه تخمش را شكسته و كج و كوله خودش را كشيده بيرون
و حالا با لگد همه ي تخم هاي ديگر را خورد مي كند
با لگد