من همیشه می خواستم پسری از تو داشته باشم. از تو. پسری که طرح نگاه تو را داشته باشد و طنین صدایت را. جوان بودم و ساده و عاشق. عاشق تا آنجا که استخوانهایم از عشقت درد می کردند. شبها دستخوش بیخوابی های ممتد و فرساینده دراز می کشیدم ... و درد در تنم می چرخید. فکر می کردم: «چطور می شود از نبودنش، اینطور درد کشید؟».

آن زمانها گذشتند. دیر ... دور ... اما گذشتند.

حالا به یاشار یوسف نگاه می کنم . در او یک چیز،‌حتی یک چیز نیست که بخواهم عوض کنم. شاید مثل همه ی مادران عالم. و در عشقی که به او دارم اینکه چه کسی پدرش است و طرح صورتش به کی شبیه است و برگشتگی زیبای مژه هایش، کوچکترین معنایی ندارند. حالا باز یاشار یوسف را همانطور دوست دارم،‌همانقدر دوست دارم که روزگاری تو را. بی قید و شرط. بی حاشیه و زاویه. خام. برای آنچه که هست.

می بینی. باز عاشق شده ام. اینبار آماده ام اما. منتظرم که بگذرد و برود. بیشتر دوستش خواهم داشت شاید. نه ... از این بیشتر دیگر ممکن نیست. حتی برای عشق پیشه ی احساساتی ای از جنس من. سرتاپایش را می بوسم. در گوشش زمزمه می کنم: «آخ که کی بشود که تو عاشق شوی جان دلم.»