دو کلمه حرف حساب مابین نفس کش طلبی های استیون هارپر ... کانادا دارد کجا می رود؟

The road to neo-con ruin

Heather Mallick

I'm trying to summon up some human compassion for Canada's health minister, Tony Clement, in the sense that I acknowledge him as an actual human. But as for compassion, the well is dry. Dust sifts through the air down there. Cicadas hop; the dry grass sings.
The man has publicly damned not just drug users but the doctors and nurses who support Vancouver's safe drug injection site, a relatively cheap and effective clean-needles way to make life less bad.
What is he saying, that Staphylococcus aureus has a positive health outcome because junkies die faster? If junkies must have needles, let them harbour Clostridium tetani!
This latest attack on an attempt to mitigate the market forces that kill hundreds of drug users in Vancouver each year is part of the Conservatives' continuing efforts to make Canada follow the disastrous neo-conservative path that has destroyed the quality of American life.
Yes, that same sourly triumphant neo-con campaign that has made a once-great nation contemplate a sudden decline, its currency sinking, its military ventures emptying its coffers, its bridges and banks collapsing, its Big Food sending poison directly to the bowels, its citizens unlettered, its monster homes abandoned and its journalism a waste of time.
I keep imagining Stephen Harper standing in front of the mirror in the morning and reciting, Coué-like, "Every day, in every way, I get more and more Republican."

Follow the wreckage

I'd get all biblical about the foolishness of Canada following the U.S. into disaster, but I can't. It isn't tragic; it's just embarrassing.
The neo-cons had their sickly moment in the sun. Now they scuttle away by night. So why is Harper creeping after them, trying to recreate the American disaster in this country in 2008? It's so last century.
Here are the signposts of disaster, copied from the Republicans:

1. The nationwide outbreak of listeriosis from meat from a Maple Leaf meat-packing plant is an event familiar to Americans.
Leaked documents reveal that the Harper government has been planning to copy the Americans on meat inspection, allowing the meat packers, rather than federal officials, to inspect their own operations. You can find it all in Eric Schlosser's Fast Food Nation, the book that served as the Silent Spring of the America hamburger.
The U.S. Department of Agriculture was neutered, industry took over and meat was being sent out contaminated with "fecal material, hair, insects, metal shavings, urine and vomit." In 1993, more than 700 people were made sick by tainted Jack in the Box burgers, 200 people, mostly children, were hospitalized and two died.
By the way, Tony Clement was a senior minister (under Mike Harris) when the Walkerton E. coli outbreak occurred in 2000. Seven people died and 2,300 people became ill.

2. The demonization of abortion in the U.S. has been successful. If McCain wins, which he probably will, abortion will doubtless be banned. The Supreme Court of Canada has made that impossible here, so the Conservatives, along with their activist Christian allies, are using tactics learned from the southern U.S.
Alberta MP Ken Epp's Bill C-484, the Unborn Victims of Crime Act, has passed second reading in the House of Commons. Effectively, it makes the fetus a "person."
Pro-life legislators did exactly the same in several U.S. states. I watched news footage of a poor Missouri woman who shot herself in the stomach being arrested for murdering her "child." Even the cops taking her from her hospital bed straight to prison looked horrified by their task.
The Canadian Medical Association has condemned the bill. No wonder Tony Clement was mad at them. The fun begins.

Want more?

3. The Conservatives are deregulating cable companies and telecommunications in general. Bell, Telus and Rogers will soon be able to change their phone rates without prior regulatory approval. Didn't deregulation work wonderfully in the American airline industry, a haven of public safety, pristine flight scheduling and contented workers.
Here in Canada, we have some of the highest cellphone costs in the world. We hate our cable companies, which bully us, but we have no alternative. Our television is dreadful. And increasing deregulation will make it worse. Haven't we been through this, people?

4. Canada is now seeing political attacks on judges, including a recent complaint by the religious right against the chief justice of the Supreme Court of Canada for something she did not even do (vote to give the Order of Canada to Dr. Henry Morgentaler).
Harper wants candidates for the Supreme Court to be questioned by MPs. The wave has begun. Now, an Ontario NDP MPP has complained to the Judicial Council about a judge who made what turned out to be a dreadful decision in a child custody case. We have a procedure for when courts fail. It doesn't involve politicians.
In the U.S., judges have increasingly become political pawns. We're headed this way, too, and it's repellent.

5. Ottawa's recent cuts to book publishers, travel grants for writers, symphonies, dance troupes and museums are a huge blow to artists trying to reflect the country they live in. We have a small population with a government that has always cheese-pared the arts, but the anti-intellectualism of the Harper government is naked and new.
Don't rite books, don't reed them. That's the American model: a poorly educated population trained to distrust the "elite" (people who can read road signs.

So Canadianish

6. The main responsibility of a government is to protect citizens from violent death (to me, that includes listeriosis). We do that with our gun registry; the U.S. government does the opposite by practically forcing guns on its citizens.
But it's arguably an even greater responsibility to forecast, to look to the future for danger and advantage. No one else can perform this function. And here is where Ottawa continues to fail, as it has with preparing for climate change.
A leaked report concludes Ottawa is neglecting even to survey and assess Canada's water. We need national forecasting of water availability, and that means mapping groundwater reserves and devising strategies for dealing with the consequences of falling water levels in the Great Lakes.
Weirdly, the U.S. government is doing an excellent job tracking its groundwater, especially the aquifers it shares with Canada. That's because the U.S. drought has begun, and ours hasn't yet. Why can't we think ahead?
Changes are coming. With an American-style government, we are prepared for absolutely nothing. As the smart half of the U.S. rebels, why are we so tame, so timid, so Canadianish?

۵ سال پیش همین موقع این نوشته را نوشتم ...
خیلی چیزی عوض نشده است ....
شاید من آرامتر شده ام ... و دلتنگی ها آرامتر شده اند ...
شاید از یاد برده ایم ...
شاید.

نمی دانم دقيقا کی بود که ديدمت. شايد بهتر است بگويم نمی دانم کی فهميدم که هستی. مثل دستهايم که وقتی باد می اید بازشان می کنم و می چرخم. مثل دندانهايم که وقت سرما به هم می خورند. يا مثل اين نبض که گاهی آرام می زند و گاهی تب آلود. شايد هفت سالم بود يا ده سالم. يک روز در اينه نگاه کردم و تو انجا بودی. تو را نمی شناختم. شانه هايم را بالا انداختم. زندگی قرار بود پر باشد از ناشناخته ها. پر از چيزهايي که می آيند تا بروند. پذيرفتمت. تو هم يکی از همه ی تجربه ها. نمی دانستم که آمده بودی که بمانی.

میدانم. درد هميشه با من بود اما تو که آمدی رنگ درد تغيير کرد. تو که آمدی رنگ همه چیز تغيير کرد. و من فهميدم که تنهايي چه مزه ای داشت. تو که آمدی اشک معنی پيدا کرد ... و اين حس ناشناس که هميشه ته دلم عين يک موجود بيقرار اسير خودش را جمع می کند و به در و ديوار می کوبد معنی پيدا کرد. خواستن، دادن، گذشتن، باور کردن، پشت کردن، تن سپردن و رنج معنی پيدا کردند. تو انگار با من بزرگ شدی. من بيشتر و بيشتر در تنهايي می نشستم و تو حرف می زدی ... و همه چيز رنگ تو را به خود گرفت. دريا رنگ تو را به خود گرفت، کوه رنگ تو را به خود گرفت و آن رهگذر هم که همه ی آن سالها گمان می کردم که امده است تا بماند. و من چهره ها را گم کردم و رنگها را گم کردم و اينه ها را که از هر تصويری خالی بودند ... و به تاريکی پناه آوردم. به ته تنهايي. انجا که هيچ چيز جز تو نبود. ابر نبود. دريا نبود. من نبود. او نبود. هيچ نبود.

سالهای سال گذشته است. تو هستی. زيبايي هست. دريا هست. خاطره ی آن قله ی دور هست و آن ها که يار پنداشته بودم و تصوير زنی که روزگاری من بود. درد هست. لبخند هست. رنگ هست و شوق ان قله که از آن بالا خواهم رفت و کودکی که در راه خواهمش ديد ...

می گویی حالم اصلا خوب نیست.
می گویی و لحنت کمی بوی سرگشتگی می گیرد. بوی آشنای سرگشتگی.
و من دختر جوانی را به یاد می آورم که هیچ چیز شادش نمی کرد و آرامش نمی کرد و از پیوستگی تو به آن همه عمیقا در رنج بود.
رهایی نبود ... نه برای من. و همه چیز در سرگشتگی کناره می گرفت.... و درد.
حالا تو انگار رهاتری. آنچه را که خواسته ای گرفته ای و تصرف کرده ای ...
و حالا از آن می گذری؟

دلم می خواهد که گذشته باشی.
دلم می خواهد آنور خطها و مرزهای هر آنچه که بود سرک بکشم و تو را ببینم ...
نه از پشت پرچین اعتقاداتمان ... یا خواستهایمان ... نافرمانی های من ... و باورهای تو.
آنجا که من هستم ... یا تو.

***
کی آدمها اینهمه پرچین دور خودشان کشیدند ...
و ما چه سخت بازی خوردیم از این همه.

***

فکر می کنم ما این سر سالها را گرفته یم و می تکانیمشان و داریم وارونه شان می کنیم.
و سالها یک به یک روی هم قل می خورند و ما را برمی گردانند به گذشته. عین یک چرخ دنده ی زنگزده.
و ما با حس رهایی دو جوان با هم حرف می زنیم که هیچ چیز هنوز گرده شان را به خاک ننشانده است ... هیچ چیز را نپذیرفته اند ... هیچ چیز را نخواستنه اند ... نمی خواهند.
و تو؟
آن حس بالقوه ی تعلق در تو کجاست... نیست؟ نمی دانم. شاید هست ... اما دیگر مایه ی آزار من نیست.

دو جوان ایده آلیست که رشته ی یک رابطه ی عاشقانه را یک به یک عین یک تار عنکوب می بافند و بر خودشان می پیچند ... تا آن لخظه ی گسستن باز بیاید و تاب رشته ها بر اندامهایمان خط بیندازند ...
من یک یک این خطهای رنج و در هم شکستگی را دوست می گیرم.و خودم را
و تو را
بعد از گذشتن این همه سال


***

بزرگتر شده ایم اما ... رهاتر.
و من تو را همانطور که هستی ... همانجا که هستی دوستت دارم.

آخر یک روزی این کار مرا می کشد.
کار در کانستراکشن اینداستری.
ایران باید اسمش را می گذاشتند بساز و بفروشی ... و اینجا ریل استیت.
همه اش راجع به پول است و سود است و لاگژری ...

داشتم فکر می کردم در شهری زندگی می کنم که دوستش ندارم
به کاری مشغولم که دوستش ندارم ...
از تهران دورم ... و از تو ... و از تماشای بلندی توجال ....

داشتم فکر می کردم چرا زیر بار همه ی این چیزها رفتم ... فقط چون تو با زن دیگری بودی؟ هه! همین؟! و من فکر کردم باید قید همه چیز را بزنم تا بتوانم قید تو را بزنم ...
الان فکر می کنم که احمق بودم و سختگیر بودم و زیادیِ زیادی رمانتیک بودم و شاید حماقت ناشی از تک معشوقی -چی؟ تک معشوقی؟! حالا چی هست خوردنیست یا باور کردنی!- دست از سرم برنداشته بود ... شاید بیش از اندازه مغرور بودم یا جوان ...

حالا چی؟
حالا اما این جزغله آمده است و من دیگر نمی توانم به هیچ چیزی از افکاری که می بینی اهمیت بدهم ... منتظرم بیاید و چنان بلایی سرم بیاورد که همه ی این مزخرفات برایم بشوند مثل بچه بازی. همه ی مزخرفات یک عمر.



خودم را می بینم که خودم را از یاد برده ام.
یعنی می شود!

خنده دار است اما این همه مرا به یاد تکه هایی از این شعر راجر واترز می اندازد ...
و دیدن چهره ات که برق برق می زند ...

***

و وقتی که آدم فکر می کند از خودش دور افتاده است
و افتاده است همانجا که باید باشد
و نگاهش از حسی راضی و متمتع می درخشد

***

من نمی دانم ... من از این همه خیلی زود بیرون افتادم.

Hush now baby, baby don't you cry.
Mama's gonna make all of your nightmares come true.
Mama's gonna put all of her fears into you.
Mama's gonna keep you right here under her wing.
She won't let you fly but she might let you sing.
Mama will keep baby cosy and warm.

Mama's gonna check out all your girlfriends for you.
Mama won't let anyone dirty get through.
Mama's gonna wait up untill you get in.
Mama will always find out where you've been.
Mama's gonna keep baby healthy and clean.

Mother do you think they'll drop the bomb ?
Mother do you think they'll like this song ?
Mother do you think they'll try to break my balls ?
Ooooh, mother should I build a wall ?
Mother should I run for president ?
Mother should I trust the government ?
Mother will they put me in the firing line ?
Oooh is it just a waste of time ?

Hush now baby, baby don't you cry.
Mama's gonna make all of your nightmares come true.
Mama's gonna put all of her fears into you.
Mama's gonna keep you right here under her wing.
She won't let you fly but she might let you sing.
Mama will keep baby cosy and warm.
Ooooh Babe,
Ooooh Babe,
Ooooh Babe,
Of course Mama's gonna help build the wall !

Mother do you think she's good enough,
for me?
Mother do you think she's dangerous,
to me?
Mama will they tear little boy apart?
Oooh,
mother will she break my heart?

Hush now baby, baby don't you cry.
Mama's gonna check out all your girlfriends for you.
Mama won't let anyone dirty get through.
Mama's gonna wait up untill you get in.
Mama will always find out where you've been.
Mama's gonna keep baby healthy and clean.
Ooooh Babe,
Ooooh Babe,
Ooooh Babe,
You'll always be a baby to me !

Mother, did it need to be so high ?

دغدغه های یک مادر (بعد از این ِ) دیوانه

ای بابا از دست این دکترها. نتیجه ی تست دوم که این ها باید اول می گرفتند آمد. نگرانی های عین ابرها زیر آفتاب تبخیر شدند.

وروجک را دیدم. دوباره. قلبش را که می زد. و تنش را. هنوز (!) سالم است.
رفته بودیم کمپینگ و روی زمین خوابیدن خیلی آسان نبود ... بچهک جای گرم و نرم می خواهد ... م م م ... نکند از این بچه مامانی های لوس و ناز پروزده بشود ... که کتکش می زنم!!!


***

آنقدر که برای این بچه فکر در کله ام هست یک عمر برای خودم نبوده است. من هیچوقت به هیچ چیز اهمیت ندادم. هیچ آرزویی نداشتم. قصد درس خواندن نداشتم. یا خارج امدن. یا ازدواج کردن و خانواده تشکیل دادن یا پولدار شدن یا موفق شدن (هی هی کلمه ی موفق کلمه ی بامزه ای است به نظرم ... مفهوم عمیقی دارد که نفرت من را از تعالیم اجتماعی بیشتر جا می اندازد ... )

درس نمی خواندم. شاگرد بدی نبودم در مدرسه ... شاید چون ریاضیات را بدون مشکل می فهمیدم.
دانشگاه رفتم چون رتبه ام خوب بود. از ترم سوم استادی من را سر کلاس ندید .... شاید جز دکتر زاهدی که کلاس های بارگذاری و طراحی سازه های بتنی اش را نصفه نیمه رفتم.
مدرک دانشگاه برایم یک چیز مسخره ای بود کنار بقیه ی چیزهای مسخره ی دنیا که نه می فهمیدمشان و نه دوستشان داشتم.
در دوران امتحانات داشگاه که دوستانم مجبور بودند خر بزنند می رفتم کوه و باشگاه و بارها برایم پیش آمد که سر امتحانی رفتم بی اینکه کلاسش را رفته باشم یا حتی انرا خوانده باشم.
فقط ورزش. کوهنوردی، ژیمناستیک و والیبال. و کتاب.

آنوقتها شکی نبود که تحقیق رد می شدم و هیچ دلیلی هم نداشت که به تحصیلات عالیه فکر کنم ... و نکردم. زندگی قرار نبود اینقدر طولانی شود ... پوه! ۴۰ سالگی مثل زندگی بعد از مرگ می ماند. حتی همین الانش!

حالا هم دوست ندارم بچکم مهندس شود .... یا دکتر. پدرش به من می خندد. می گوید که این انتخاب من نیست. می دانم که نیست ولی اصلا دلم نمی خواهد بچهک وارد سیستم تحصیلات آکادمیک شود و یکی بشود مثل من یا مثل ادمهایی که دوستشان دارم.

می بینی... هنوز نیامده است و من دلم می خواهد بچهک را آزاد ببینم. از هر آنچه که مرا آزار می داد.

می گویم: نانوا شود بهتر است تا مهندس. تحصیلات آکادمیک برای رام کردن و شبیه سازی آدمها طراحی شده است. یک درجه بهتر از نظام: بله قربان. مشقهایم را نوشته ام. اینهاش. اینهم انشا. ایناهاش. و من چه بچه ی درسخوان و معرکه ای هستنم. به من افتخار کنید. اینهم نمرات بیستم.


***

خوب در عوض آنجا که دیگران نگرانند من خیلی باکی ام نیست ... گی شود یا بای ... نو پرابلمو!! و خیلی چیزهای دیگر ...


اکتیویست هر مرامی هم بشود که شده است از هواداری حقوق بچکان، زنان، مردان، کتک خوردگان، هم جنس گرایان، دو جنس گرایان، ناجنس گرایان، آزادای مواد مخدر، طبیعت، اقیانوسها یا دره ها یا بیابانها یا بومیان نیوزیلند... کشیش شود یا شمن ... گیتاریست شود یا بالرین ...... یا ... یا ... یا ... بشود عالی است.
فقط دمکرات (از هر نوعی -سوسیال یا انتی سوسیال) نشود که کتکش می زنم!

***

می بینی. هنوز نیامده من فکر اینم که بچهک چه خواهد شد. چه خواهد کرد.

***

همه ی اینها را که می نویسم می فهمم که چرا من مادر خوبی نخواهم شد. چیزی نخواهم داشت که به پسرک بدهم جز چیزهایی که دوست ندارم و تایید نمی کنم. باید یک نی انبان بدهم دستش و یک چند تا گوسقند تا برود چوپان شود و وقتش را زیر ابر و باد بگذراند. بدون دانستنی ها که من دارم و تو داری و هیچ نیستند به جز فاصله.
این همه دانستنی ...و نه جرقه ای از اگاهی.
حالا هی بچرخ تا بچرخیم.

****

پانویس اول: آقا من دلم پسر می خواهد. به هزار دلیلی غیر فمینیستی و غیر انسانی. نه برای اینکه بتواند دوچرخه سوار شود (هی هی ... سوسک هم شود اگر به من برود دوچرخه سوار خواهد شد) یا اینکه آسوده باشد (سهمی که یک مرد از بار یک زندگی اگاهانه می برد به هیچ وجه از یک زن کمتر نیست) یا چون نامی را تکثیر کند و ...
همینطوری ... چون از جلوه نمایی دختر بچه ها خیلی حال نمی کنم. از لباس خوشکل پوشیدنشان و هی دنبال نگاه های نحسین آمیز بقیه گشتنشان (که تقصیر تربیت مزخرف والدین است). بی قیدی پسرانه را دوست دازم که خودش را سرتاپا گل مالی می کند و ککش هم نمی گذد ... می خواهم آنی باشد که زیبایی را کشف می کند .. بی لزوم آنکه خودش به آن نیازی داشته باشد. ... و خودش می شود عین زیبایی.
صادقانه بگویم در زندگی ام خیلی کم دختری دیده ام که اینقدر طبیعی -Natural باشد ... خیلی کم .... م م م شاید فقط سیمای فرنگوپولیس!!
پسر شود خودم از پسش بر می آیم اما اگر دختر شود باید بفرستمش پیش او تا شبیه خودش بزرگش کند!!

پانویس دوم: می دانم که الان خیلی از دوستانم می آیند اینجا و مرا شماتت می کنند که نباید به این چیزها فکر کنم و بچه این است و آن است و زندگی آن است و اینست ...
می دانم جانم ها ...
ولی نمی توانم فکرهایم را -هرچند احمقانه- کتمان کنم!

خوب باز هم «کامپلیکیشن»
جواب آزامایش آمده است و خوب نیست.
همان که فکر کرده بودم خوب است!
حالا یک تست دیگر.
حالا یک ماه دیگر.

***

می پرسد: شناسنامه ات را گرفتی؟
آن «کار» را که باید می کردی، کردی؟
صدایم سخت می شود. سعی می کنم اما نمی توانم نرمش آن را نگه دارم: «نه! نمی خواهم! نخواهم کرد!»
گمانم این لحن حرف زدنم است ..، چیزی در مایه ی ده سال پیش که می ترساندش. جوابی نمی دهد. می داند که در این مواقع -در باره ی چیزهایی که اصول تفاوتهامان هستند- بحث بی فایده است.

***

امروز یک پیشنهاد جدی کار گرفتم در کلگری. در یک پروژه ی ساختمانی ۲ ییلیون دلاری. نمی توانم بروم. حالا که این وروجک دارد در شکمم بزرگ می شود -هرچند که در این لحظه ی مسخره هنوز نمی دانم که آیا می توام به این دنیا بیاورمش یا نه- نمی توانم از پدرش جدایش کنم. من که از صبح تا شب سر کار هستم و خواهم بود. وقتش را قرار است در خانه ی پدرش بگذراند. در آلبرتا چه می توانم بهش بدهم؟ یک سینگل مام (نیما رسول زاده یک چیزی میگفت تو مایه ی مامان تنهایی» و سالهای کودکی در مهدگودک و مونستاری اسکول!

یادم باشد که حتما برایت بگویم که در جامعه ی سرمایه داری، مهندس یکجور پروتالاریاست که حالا اگرحقوقش بد نیست اما از خودش آزادی ندارد. هفته ای ۶ روز کار ۱۰ ساعته. سندیکا و یونیون ندارد. هر چه هم در ‌می آورد باید خرج هزینه های زندگی ای کند که در شبکه ی کار و خانواده و جامعه برایش تغریف می شود. هر روز هم یک رج به تارهای عنگبوتی زندگی اش اضافه می شود. هر روز.
همه ی فرهیختگان هم توی سرش می زنند که چرا چیزی نمی فهمد و برای سرمایه داری کار می کند و تحلیلهای غیر فلسفی می دهد. کورپوریشنهایی که برایشان کار میکتد دانشگاه و شبکه ی رادیو و تلویزیون و استودیوی فیلمسازی و خبرگزاری می سازند تا همان فرهیختگان امکان تحصیل پیدا کنند و در هزارتوی مسخره ی ماتریکس باور کنند که چیزی به نام دمکراسی وجود دارد و به خاظرش سر هم فریاد بکشند.
دمکراسی همجنان بیست سالگی هنوز برایم جوکی بیشتر نیست.

ما جهان سوم را از تسلط مذهب می ترسانیم و کورپوریشنها را -که سرمایه شان گرداننده ی چرخ دولتهای دمکراتیک و سکولار غربی است- تقدیس می کنیم که می روند تا نجاتشات دهند. کورپوریشن دوست داشتنی انترناسیونالیست ماتریالیست.


***

خدا پدر کسی که کلمه ی آلترناتیو را اختراع کرد بیامرزد. می گویم: «من به یچه م یک خانواده ی آلترناتیو می دهم. یک پدر. یک مادر. با روابطی که خیلی تعریف شده نیستند.» و مقایسه اش می کنم با فرزندان خانواده های گی ها. خوب الان بچه ها در خانواده هایی با دو مادر یا دو پدر بار می آیند. «واتز رانگ ویث دت؟»

اما نه ذهنم فکر می کنم که اگر این کلمه ی «آلترناتیو» نبود مجیور بودم بگویم: «یک خانواده ی دیس فانکشنال» لابد! و خانواده ی دیسفانکشنال بیشتر مرا یاد آدمهایی می اندازد که ازدواج می کنند و کانونی تشکیل می دهند و بعد هی بالای سر بچه یر سر هم داد می کشند و آن کس برنده می شود که حرفش را بهتر بتواند به کرسی ینشاند و بچه سالها بین اختلافات خانوادگی و طبقاتی و ایدئولوژیکی پدر و مادر زجر می کشد!

وای نه جانم! این چیزی نیست که انتظارت را می کشد.

***

امروز درست ۱۷ هفته ات است جان دلم. ۵ اونس وزنت و ۱۳ سانتی متر قد. جزغله! اگر فکر می کنی همه ی زندگی ام شده است نگرانی برای سلامتی تو در اشتباهی!