Wednesday, March 31, 2010


نه رفته اي
نه پيام آمدني داده اي
خانه در تصرف بوي توست
تو نيستي و خانه در تصرف بوي توست...


بخشي از شعر تلواسه - منوچهر آتشي


Tuesday, March 30, 2010

بعضی از ادمها از بخشیدن عاجزند ...
بعضی، از بخشیده شدن.


ادریس جانم

می‌ نویسم تا بدانی من به یاد این سال‌ها که می‌‌گذرند هستم.
این سال‌ها که می‌‌گذرند ، این روز‌های شاد و غمگین که بر زندگی‌ مان می‌‌رود ،
این گذشتن‌ها و گذر نکردن ها، این پیر شدن‌ها ی بی‌ دلیل.
پس هر سال آرزوی یک لبخند بیش از سال قبل .
پس هر سال، آرزوی همان سال قبل را به دوش کشیدن ،
به یاد هر چه زیبا و گه گاه سرد،غمگین...
امسال را آرزو می‌‌کنم،شب تولدت چشمهایت را که می‌‌بندی،
رویایی تازه ، امیدی نو ، حسی پر شور ، در خیالت آرزو کنی‌.
این بار را نخند به این امیدواری من، دلم می‌خواهد شاد ببینم ات
از آن شادی‌های بی‌ دلیل ، از آن شادی‌های بی‌ پایان.

تولدت مبارک

P.S. این نوشته از من نیست.


Monday, March 29, 2010

اگر زنی را نیافته ای
که با رفتنش نابود شوی
تمام زندگی ات را باخته ای
این را منی میگویم
که روزهایم را زنی برده است جایی دور
پیچیده دور گیسوانش
آویخته بر گردن
سنجاق کرده روی سینه
یا ریخته پای گلدانهاش
باقی را هم گذاشته توی کمد
برای روز مبادا.

رضا ولی زاده
Source: دختری به طعم خاک


Sunday, March 28, 2010


نوشته ی زیر را در تاریخ ۲۵ ژوئن سال ۲۰۰۸ اینجا پست کرده بودم ... دوباره پستش می کنم برای این تابستان ... حالا البته به تصویر زیر یک پسرک ۱۴ ماهه ی خوشگل و خوردنی مهربان و دلربا با چشمانی عمیق و پوستی مثل برگ گل (بی شوخی هزار تا صفت دیگر می توانم اینجا برای جان دلم ردیف کنم) افزوده شده است که شکل و شمایل زندگی ام را -حتی اگر نگوییم که مفهوم آن را- تغییر داده است... ...
در دوسال گذشته ... یعنی از زمانی که فهمیدم که یوسف با من است... زندگی ام در جای دیگری در جریان بوده است ... با او ... و لاغیر. حالا گمانم دیگر باید بازگشت به طبیعت و جانورانش ... درنده یا اهلی!


آهای ملت تورنتو، ما احتیاج داریم که دوباره یک گروه با حوصله و ماجراجو و طبیعت دوست پیدا کنیم و این تابستان را باهاشان برویم دوچرخه سواری و کمپینگ اینتریور (سو ماچ فور فارسی لنگویج!). اهل کوله کشی و دوچرخه سواری و کانو و کایاک سواری و در طبیعت بخوابی و سرما . گرما.
بهترین سالم در تورنتو سال ۲۰۰۴ بود که در اورکات گروهی ایجاد کردم و با چند تا آدم اینطوری آشنا شدم و تابستانی داشتم.
بماند که در تورنتو همه چیز دوره ای است. آدمها راهشان در نقطه ای به هم می رسد و بعد از هم جدا می شود. تلاقی ام در تورنتو زیاد است ... شصتاد تا گروه رفیق عوض کرده ام و هنوز یکی شان را نمی توانم بگویم: دوست!
یاژن بسیار فعال دوست یابی من تحلیل رفته یا بعد از ۳۵-۴۰ سالگی زندگی می شود جفت یابی و نه دوست یابی.
البته ما هم یک رابطه ی پارت تایم داریم به خدا ولی قلبمان -به قولی صندلی های اتوبوسی به نام لیلا- هنوز باز است برای ۷-۸-۱۰ تا رفیق.
اتوبوس که به این راحتی پر نمی شود. ۲۰-۳۰ تایی هنوز جا هست به خدا.


Saturday, March 27, 2010



Friday, March 26, 2010


از فرمایشات خیلی به کرات دیده شده ی حضرت گوسفند ارمانگرا ...

اغلب، آدما نه تنها منکر حقیقت می‌شن و ازش فرار می‌کن بلکه واسه پنهان کردنش تلاش هم می‌کنن.

پانویس: این هم عکسی از من است ... قیافه ام بعد از ...


Thursday, March 25, 2010


من از عطر آهسته ی هوا میفهمم
تو باید تازه گی ها
از اینجا گذشته باشی
گفتگوی مخفی ماه و
پرده پوشی آب هم
همین را میگویند

دیگر نیازی به دعای دریا نیست
گلدانها را آب داده ام
ظرفها را شستهام
خانه را رفت و رو کرده ام
دنیا خیلی خوب است
بیا!
علامت خانه بودن من
همین پنجره ی رو به جنوب آفتاب است
تا تو نیایی
پرده را نخواهم کشید


سید علی صالحی
سمفونی سپیده دم


Wednesday, March 24, 2010


جاده‌ها
جایی اگر برای رفتن داشتند
غربت با پوشیدن کفش‌هایت آغاز نمی‌شد
و دستی که پشت سرت آب می‌ریخت
جاده‌ها را به زمین کوک نمی‌زد

یک روز باد
تمام آدم ها را می‌برد
جاده‌ها مثل کلاف سردرگمی دور خود می‌چرخند
و زمین
یک گلوله‌ی کاموای بزرگ می‌شود
که هرشب برای عصر یخ‌بندان بعد
خیالبافی می‌کند

ليلا كردبچه


Tuesday, March 23, 2010



مشکل من با تو از مشکل تو با خودت شروع می شود ... تو جای خودت را گم می کنی ... تو می گذاری نشانه هایی که در من هستند و به تو تعلق ندارند تو را از ان راه که راه ماست ... راه من با تو ... بیرون بکشند و بکشانندت در ناکجایی که در آن من هستم و دیگری ... و دیگران ... و تو هراسان و عاصی ... از حس وانهادگی خودت بیزار می شوی ... و از خودت بیزار می شوی ... و از من بیزار می شوی.

گاهی فکر می کنم که دستم را دراز کنم و دستت را بگیرم و بازت گردانم به آنجا که جای توست ... مال توست ... و تو در ان گم نمی شوی ... و من در ان سرد و تلخ و دور نمی شوم ... اما آن خشم ... و آن سردی ... آن خشونت نهفته که در تو طرحی از سرمای زمستانی برفگیر و خاموش را دارد بازم می دارد.

انچه را که از آن من است و بین من است با دنیایی که خارج از توست بازشناس -و انچه را که از آن توست- ... و مراو خودت را در هنگامه ی درهایی که میان تو و دنیاهایی که در بیرونت جریان دارند باز و بسته می شوند سرگردان نکن ...
بپذیر ... همه چیز را همانطور که هستند ... و دوستشان بدار همانطور که هستند ... و بگذار تا دوستت بدارند. بگذار من دوستت بگیرم ... دوستت بدارم. همانطور که هستی. همانطور که هستم.

***

دو سال پیش ...من این موقع در ایران بودم ... یادت هست؟


Monday, March 22, 2010



همیشه همینطور است ... تو دل دل می زنی و تردید می کنی و بیخوابی می کشی و ...
اما لحظه ای فرا می رسد که می دانی که چیزی برای همیشه تغییر کرده است ... و دیگر بازگشتی نیست.

من به آن سلام می کنم.

***

می دانم که بهار می اید ... باید آماده بود برای یک تابستان گرم و طولانی ... باید سبک بود.

کوله پشتی ام را باز میکنم ... و چیزهایی را که از گذشته درش مانده اند ... سبک، سنگین، عزیز یا چروک یا چرکتاب ... همه را بیرون می کشم.
چقدر تصویر ... چقدر .. چقدر ... و این هر یک را برای تمام مدت عمرشان- کوتاه یا بلند- با خود کشیده ام. تا اینجا که هستم.
همه را بیرون می کشم ... و روی زمین دورتادورم می چینم.
بیهوده است. و تنها من را تنها از رسیدن به انچه که هستم ... از سبکبالی کودکانه ای که پشت در ورجه ورجه می کند باز می دارد.

***

دورشان می ریزم. یک به یک. بی سایه ی دریغی.
با رگه ای نهفته از شادمانی ... مکمل بیرحمی معمولم در روابط انسانی.

***

چیزی اما برق برق می زند. در میان این همه خستگی ... این همه سنگینی ... این همه غبار.

دست دراز می کنم و تو را -عجیب نیست که تنها تو را- بیرون می کشم. در میان همه ی این خاطرات تیره و روشن، چهره های کمرنگ و بیرنگ یا محو شده یا براق یا غمگین و خشمگین و متوفع و عاصی یا عاشق و شیرین ... خاطره ی یک لحظه ی دلنشین، یا سردی یک نگاه. برق می اندازمت. و در کوله می گذارمت باز.
تو.
توشه ی راهم شده ای.


Sunday, March 21, 2010

نشستم خانه و ۲ تا فیلم فارسی نگاه کردم ... و نابود شدم.


Saturday, March 20, 2010


تحویل سال نو بیرون زندان اوین


Friday, March 19, 2010



نه هفت سین چیده ام ... و نه می دانم ساعت سال تجویل کی هست.
برای اولین بار در تورنتو ... به دور از حس و حال های سانتیمانتالیستی ای که از زمان آمدن به تورنتو در چنگالشان اسیرم کردند ... برای سالها ... حس می کنم خودم شده ام! خود قبل از هجرت!

ولی البته ... وی آر لوکینگ تو ان اکتیو سامر ... رانینگ ... سویمینگ ... کمپینگ. ویوا بهار.


Thursday, March 18, 2010



حلول ِ هزار و سیصد و هشتاد و نه ِ هجرانی

تو رفتی و انسان
نخستین ساعت ِ بی تو بودن را
در سفر ِ هجران نوشت
تو رفتی
و زمان آغاز شد
عدد آغاز شد
و شمردن آغاز شد
و انسان
آداب ِ فراق را آموخت

عليرضا روشن


Wednesday, March 17, 2010

زیباترین قصه ی جهان هم اگر بشود گفتش ... تو به قصه ای می مانی، خوانده شده ... و هیچ چیز دیگر به آنچه که بود باز نمی گردد ... به آن خواهش تب آلود و دیوانه وار.
حالا در میان آنچه که دوست می داشته ام ... آنچه که دوست می دارم و دوست خواهم داشت، جا گرفته ی ... و همین خوب است.


Tuesday, March 16, 2010


عید در تورنتو برای این می آید که هر سال به تو ... که سرسختانه مقاومت می کنی ... یادآور چیزهایی باشد که نداری ... که نیستند.


Monday, March 15, 2010

یادداشت اول: مریضم بد مدل ... و امروز را خانه خوابیده ام ...و گمانم فردا را هم ... در این شهر کسی را ندارم که بهش بزنگم ... و وقت بگذرد ...

خوب بود اگر کسی بود که ...
می شد با او حرف زد و بحث کرد ...
خوب بود اگر کسی بود که ...
... کله اش را بکنم!! .... محبانه!
می بینی ... من شهر ساده ترین ارزوها را ترک کرده ام ... برای همیشه.

***

یادداشت دوم: وقتی چیزی به این نزدیکی .... اینقدر عزیز ... به همین سادگی از دست می رود، رنج اغاز می شود. و این بیشتر از اینکه به از آنچه که از دست رفته است بازگردد ... از حس دردناک ناتوانی در درک حجم واقعی چیزها سرچشمه می گیرد. با خودم فکر می کنم شاید وجودم را از چیزهایی پر کرده ام که در اصل شان ... وقتی بیرون می ایند و زیر آفتاب بهشان نگاه می کنم ... جای چندانی نمی گیرند ...
شاید این حس تنهایی ... این گمگشتگی همیشگی به همین باز می گردد ... به عدم درک واقعیت موجودات.




یار میگفت:
من عاشقم را
با دست خود به قتل میرسانم
اما قبل از آن
اندوه
مرا از پای درخواهد آورد.


مختومقلی
ترجمه ی رسول یونان


Sunday, March 14, 2010


درخت را به نام برگ؛
بهار را به نام گل؛
ستاره را به نام نور؛
کوه را به نام سنگ؛
دل شکفته مرا به نام عشق؛
عشق را به نام درد؛
مرا به نام کوچکم؛
صدا بزن!

«عمران صلاحی»


Saturday, March 13, 2010

آزارم نداده‌ای
فقط در انتظارم گذاشته‌ای
آن ساعت‌های دردآور
پر از مارها
زمانی که قلب من باز ایستاد و تن من یخ شد
می دانستم که می آیی

رنجی نبردم عشق من
تنها انتظارت را کشیدم
می دانستم که می آیی
زنی دیگر که دوستم می‌دارد
زاده از زنی که مرا خوش نداشت
با همان چشمان، همان دست‌ها و همان دهان
اما با قلبی دیگر
که در سپیده‌دمان کنار من بود
گویی هماره همان جا بوده
تا برای همیشه با من گام بردارد

پابلو نرودا- احمد پوری
SOURCE: تلخ مثل عسل


Friday, March 12, 2010

بعضی از ادمها از فدا شدن عاجزند ...
بعضی، از فدا کردن.


Thursday, March 11, 2010

آن هایی که دوستمان دارند خیلی بیشتر از کسانی که از ما متنفرند ،ترسناک اند. مقاومت کردن در برابرشان هم خیلی دشوارتر است و از دوستان کسی را بهتر سراغ ندارم که شما را به کاری وادارد که عکس کاری است که دوست داشته اید انجام دهید.


دیوانه بازی /کریستین بوبن
SOURCE: عینک


Wednesday, March 10, 2010

بعضی از ادم ها از رها کردن عاجزند ...
بعضی، از رها شدن.


Tuesday, March 9, 2010

بعضی از ادم ها از رفتن عاجزند ...
بعضی، از ماندن.


Monday, March 8, 2010


آنچه که آدمها -آنها که من سر راهم دیده ام- عاشقی کردن میدانند، یکپارچه خواستن دیگری نیست ... با تب و تابش ... خواسته شدن توسط دیگری است.

شاید از همین روست که آنهاش که من به آنان دل بستم ... در زندگی ام ماندند ... و انهاش که دل بستگی شان را سر این گذر و آن پیچ به من ابراز کردند ... حتی ردی ازشان بر جا نیست.


Friday, March 5, 2010


چیزهایی که می توانند باری از دوشم بردارند، خودشان می شوند سنگین ترین بارها.
و عین وزنه مرا با خودشان به اعماق می کشند.
معمولا خشم شروع می شود ... و به دلتنگی می انجامد ... و همیشه به بی تفاوتی می رسد.
باور دارم که چیزها نمی توانستند متفاوت باشند ... چون نیستند.
من به زن در آینه چشمکی می زنم: "هرچیزی که هست ... به هر صورتی که هست ... دلیلش، بودنش است."
و ... یکجورهایی نفسی به راحتی می کشم.


Thursday, March 4, 2010


وقتی واژه ی آینده را تلفظ می کنم
هجای اول دیگر در گذشته است

وقتی واژه ی سکوت را تلفظ می کنم
آن را می شکنم

وقتی واژه ی هیچ را تلفظ می کنم
چیزی را می آفرینم که در هیچ بودی جا نمی گیرد

ویسلاوا شیمبورسکا


Wednesday, March 3, 2010


يعنی میشود يک شب خوابيد و
صبح از راديو شنيد
باد آزاد است از هر کجا که دلش خواست
اگر خواست از جامه خواب زن و عطر آينه بگذرد!؟

چکارمان دارند نمیگذارند با بوسه گفتگو کنيم
چکارمان دارند نمیگذارند بپرسيم چکارمان دارند

سید علی صالحی



می‌شود سلانه گذشتنت را ديد
از پشت پنجره‌ی خيال.
راه افتاد زير باران
سرفه کرد
سوت زد در آن تاريکی
و جايی گم شد.

می‌شود
همه‌ی اينها می‌شود

"عباس معروفی


Tuesday, March 2, 2010



۱۱ اسفند ... روز تولدتان مبارک ... اقای موسوی.
خیلی زیاد.


Monday, March 1, 2010


دارم هی پا به پای نرفتن صبوری میکنم
صبوری میکنم تا تمام کلمات عاقل شوند
صبوری میکنم تا ترنم نام تو در ترانه کامل تر شود
صبوری میکنم تا مدار, مدارا, مرگ..
تا مرگ , خسته از دق الباب نوبت ام
آهسته زیر لب .. چیزی , حرفی سخنی بگوید
مثلا وقت بسیار است و دوباره باز خواهم گشت!
هه! مرا نمیشناسد مرگ
یا کودک است هنوز و یا شاعران ساکت اند!

حالا برو ای مرگ, برادر , ای بیم ساده ی اشنا
تا تو دوباره باز آیی
من هم دوباره عاشق خواهم شد..

سید علی صالحی