تو و من و تنهايي و نفرت و شعار وخشم و ... فروغ

مي داني در چه حاليم؟ نمي داني. نمي تواني بداني. رفته اي در پيله ي تعريف شده ي يك زندگي ساده ي خانوادگي و كار و بچه و ختم و عروسي... و من مانده ام و اين همه هراس و اين همه تنهايي و اين همه حيرت. آنجا جاي من نبود. پيش تو. اينجا اما جاي من هست؟ من اين راه را هر چند به سختي اما به انتخاب خودم آمدم ... و تو به من گفتي كه تنها خواهم ماند ... كه اين راه نيز راه من نخواهد بود ... و هيچ راهي راه من نخواهد بود. من در گوشه اي مي نشينم... خميده ... در خود جمع شده ... مچاله ... زخمي ... و مي گذارم كه سايه ها بگذرند. پر هياهو... سرمست ... با لقـلـقـــه ي كلماتي كه تند و سلسله وار بر زبانشان جاري است ... اين زبانهاي سرخ كه تا روي زمين انگار كشيده مي شوند و كلمات ازشان مي ريزد ... و كلمات و كلمات ...

خاموشي. خاموشي. با شعر مي توان راحت بود ... مي توان از سكوت گفت بي انكه ان را شكست ... مي توان از درد گفت بي انكه بر ان افزود .... من انعكاس اين حس را در آينه شعر تو پيدا مي كنم ... در دفترهاي شعر پاره پاره ي خط خطي ... و تنهاييم لابلاي اين سطرها آب مي شود و گم مي شود و من به زني مي انديشم كه درست پيش از تولد من مرده است ... تنها ... مي توانم براي يك لحظه روبرويش پشت ان ميز بنشينم و در چشمانش نگاه كنم و همه ي اين چيزها اينقدر به نظرم بيرحمانه نيايد... اين كلمات ... و خودم ... و تو ... با ان پوزحند تلخ بر گوشه ي دهان در تابش ان نگاه تابناك از عشق:

فاتح شدم
خود را به ثبت رساندم
خود را به نامي، در يك شناسنامه، مزين كردم
و هستيم به يك شماره مشخص شد
پس زنده‌باد 678 صادره از بخش 5 ساكن تهران

ديگر خيالم از همه سو راحتست
آغوش مهربان مام وطن
پستانك سوابق پرافتخار تاريخي
لالايي تمدن و فرهنگ
و جق‌وجق جقجقة قانون . . .
آه
ديگر خيالم از همه سو راحتست

اين همه رقم اين همه شماره كانترها ... كليك ها ... هيت ها ... رقم رقم رقم .... ديگر خيالم از همه سو راحت است ... او هم ... تنهاييم آب مي شود ... قطره قطره ... آن تنهايي كه تو ان را ضخيمتر كردي و ناگزيرتر ... لازم به پرسيدن نيست ... همه چيز را مي داند ... چگونه؟ نمي دانم... اين همه را حس مي كرده است در ان دوران تاريكي و ظلمت :

جايي كه من
با اولين نگاه رسميم از لاي پرده، ششصد و هفتاد و هشت شاعر را مي‌بينم
كه، حقه‌بازها، همه در هيئت غريب گدايان
در لاي خاكروبه، به دنبال وزن و قافيه مي‌گردند
و از صداي اولين قدم رسميم
يكباره، از ميان لجن‌زارهاي تيره، ششصد و هفتاد و هشت بلبل مرموز
كه از سر تفنن
خود را به شكل ششصد و هفتاد و هشت كلاغ سياه پير درآورده‌اند
با نتبلي بسوي حاشية روز مي‌پرند
و اولين نفس‌زدن رسميم
آغشته مي‌شود به بوي ششصد و هفتاد و هشت شاخه گل سرخ
محصول كارخانجات عظيم پلاسكو

خستگي و تنهايي تنها درد من، درد تو نيست ... جايي كه شعار و شعار و شعار و تنفر و خشم و كينه چنان گوشهامان و دستهامان و صفحه هاي نوشته هامان را پر كرده اند كه جايي براي احساس نيست ... جايي براي ان لحظه ي خاموشي، كه در چشمان خورشيد خيره شويم ... اما تو ...

من مي‌توانم از فردا
در پستوي مغازة خاچيك
بعد از فروكشيدن چندين نفس، ز چند گرم جنس دست اول خالص
و صرف چند باديه پپسي‌كولاي ناخالص
و پخش چند ياحق و ياهو و وغ‌ وغ و هوهو
رسماً به مجمع فضلاي فكور و فضله‌هاي فاضل روشنفكر
و پيروان مكتب داخ ‌داخ ‌تاراخ ‌تاراخ بپيوندم
و طرح اولين رمان بزرگم را
كه در حوالي سنة يك‌هزاروششصدوهفتادوهشت شمسي تبريزي
رسماً به زير دستگاه تهي‌دست چاپ خواهد رفت
بر هر دو پشت ششصد و هفتاد و هشت پاكت
اشنوي اصل ويژه بريزم

حتي پلك به هم نمي زنم ... گوش مي كنم ... و زمزمه همچون سرود جاري است... حتي خشم اين زن... شنيدني است. براي يك لحظه هم كه شده سكوت كن. گوش كن.

فاتح شدم بله فاتح شدم
پس زنده باد 678 صادره از بخش 5 ساكن تهران
كه در پناه پشتكار و اراده
به آنچنان مقام رفيعي رسيده است، كه در چارچوب پنجره‌اي
در ارتفاغ ششصد و هفتاد و هشت متري سطح زمين قرار گرفته‌ست
و افتخار اين را دارد
كه مي‌تواند از همان دريچه ــ نه از راه پلكان ــ خود را
ديوانه‌وار به دامان مهربان مام وطن سرنگون كند
و آخرين وصيتش اين‌ست
كه در ازاي ششصد و هفتاد و هشت سكه، حضرت استاد آبراهام صهبا
مرثيه‌اي به قافية كشك در رثاي حياتش رقم زند

من از نوجواني عاشق اشعار حميد مصدق بودم. به خصوص منظومه اش با نام : در رهگذار باد. امروز در استانه ي تولدش، فكر كردم شعري از او اينجا بگذارم و تصويري. ديدم باز هم دست و دلم به آن شعري مي رود كه سالها پيش در نامه اي برايت فرستادم. يكي از همان نامه ها. از رديف آنها كه علي هرگز به تو نداد و من باز نشده پسشان گرفتم. نامه ي هفتم ... يا هشتم. نمي دانم. زماني ناگفته ها به نظرم انقدر زياد بودند كه قلمم از نوشتن باز نمي ايستاد. اكنون ناگفتني ها آنچنان غوغا مي كنند كه ما از سايه ي يكديگر هم گريزانيم. با پشتي خميده زير بار اين همه نافهمي ... خشم و تنهايي. چند قاره ديگر بايد دور شد؟ چقدر؟

در هواپيما مي نشينم در راه بازگشت و مي انديشم به همه انچه نگفته ام. به همه ي انچه نتوانستم كه بپذيرم. به اين همه سردي. و به اين فكر مي كنم كه مي توانستم برايت شعري بخوانم. به جاي اين همه سخنان بيهوده اي كه رد و بدل شد. با آن طنين سرد فلزي شان ... چشمانم را مي بندم. همچون پنجره اي كه بسته بود. از دو طرف. براي هميشه. آيا من هرگز چشم باز خواهم كرد؟ ... با خود فكر مي كنم: آيا چه كس تورا ... از مهربان شدنت با من ... مايوس مي كند.


در رهگذار باد

دردي،
عظيم دردي ست
با خويشتن نشستن
در خويشتن شكستن.

وقتي به كوچه باغ،
مي برد بوي دلكش ريحان را
بر بالهاي خسته ي خود باد،
گويي كه بوي زلف تو مي داد.

وقتي گام سحررباي تو
از پله هاي وهم سحرگاهي
گرم فرار بود،
در چشمهاي من،
ابر بهار بود.

برگرد!
در اين غروب سخت پر از درد
محبوب من، به بدرقه ي من
برگرد!

****

وقتي كه روي كوه،
خورشيد،
چون جام پر شراب
فرو مي ريزد
و باد
اين اسب
اين اسب سركش ناشاد
آشفته يال و سم به زمين كوبان،
در كوچه باغ دهكده مي پيچد،
ياد از تو مي كنم.

آيا دوباره باز نخواهي گشت
و من،
از شهريان بريده و به ده اوفتاده را
تا شهر شور و عشق نخواهي برد؟

آيا دوباره باز نخواهي گشت
تا سبزه هاي دشت،
و ساقه هاي لاله ي عباسي،
و بواه هاي پونه ي وحشي،
به رقص برخيزند
تا آب چشمه گرد سفر را،
زان روي تابناك بشويد،
تا از تن تو
اين تنديس مرمرين
گرد و غبار خاك بشويد؟

آيا دوباره باز نخواهي گشت؟
آيا سمند سركش را،
چابك سوار چيره نخواهي شد؟
چون تك سوارها
هر روز گرد دهكده،
هي هي كنان طواف نخواهي كرد؟
آنگاه مرا رها شده از من
راهي كوه قاف نخواهي كرد؟

بيهوده انتظار تو دارم.
دانم دگر تو باز نخواهي گشت.
هرچند اينجا بهشت شاد خدايان است،
بي تو براي من
اين سرزمين غم زده زندان است.

****

در هر غروب،
در امتداد شب،
من هستم و تمامت تنهايي.

با خويشتن نشستن.
در خويشتن شكستن.

اين راز سر به مهر،
تا كي درون سينه نهفتن.
گفتن.
بي هيچ باك و دلهره گفتن.
ياري كن،
مرا به گفتن ياري كن.

اي روي تو به تيره شبان آفتاب روز
مي خواهمت هنوز.


از حميد مصدق

فكر كردي كه چرا نتوانستيم با هم حرف بزنيم. چرا اينگونه از هم بريديم؟ مي داني ... من مدتها خاموش و در هم شكسته در گوشه اي نشستم و به اين فكر كردم كه چرا ما نتوانستيم ديگري را با تفاوتهايش، با دردهايش و تنهاييش بپذيريم. چرا به هم اعتماد نكرديم. در پشت ديوار كلام مانديم. اندوهگين. خشمگين و آزرده. و فاصله ... و فاصله. .. ميداني ... من واقعا در مي مانم كه اين حقيقت است كه دنباش هستيم تا اثباتش كنيم يا ”خود“ مان، اين منِ زخم خورده ي ناچيز؟ رسالت پيامبر گونه ي اثبات برتري مان، نمايش تفاوتمان با بقيه ... وپاسخ هيچ خوشايند نيست. مي توانيم بزرگ باشيم. بيشتر باشيم. سعي كنيم. دير نيست. مي داني ... بعد از اين همه سال من هنوز دلم برايت تنگ مي شود. كودكانه است نه؟

گاهی احساس می کنم که هرگز نخواهم رسيد.چهار سال.چهار سال است که در جهت مخالف جريان آب شنا کرده ام. چهار سال است که تن به بازگشت نداده ام. در این تاريکی تن به آب زدم و رفتم و رفتم. می خواستم به انجا برسم که تو ديگر نباشی. که من باشم و دردهايم. که من باشم و اعتقاداتم. که من ديگر عاشق تو نباشد. که نباشی. که نباشد. خسته ام. خسته. ميدانی خستگی يعنی چه؟ ساحلی می بينم. از دور. خود را به آن سمت می کشم. می روم. می روم.شايد که آرامشی بيابم. دست بر خاک می گذارم و سر بلند می کنم. اينجا کجاست. بعد ار اين سالهای طولانی ... ساحلی که بدان رسيده ام. چه غريب می نمايد. از هر حسی تهی ام. از هر حس. کجاست اينجا که درد از همهمه نمی ايستد؟ ...بر اين ساحل قدم می گذارم و خستگی انگار با همه ی وزن خود بيشتر بر جانم می نشيند. می دانم. ناگهان می دانم. بعد از اين همه تلاش،در همهمه ی اين شب دراز تنهايي، به ان بندر متروک وخاموش رسيده ام. آنجا که تو مرا دوست نداری ...چطور نديده بودم... نمی دانستم... نمی توانستم که بدانم.... يا شايد نمی خواستم. تو چطور؟ ... و خاموشی خود گوياست. چه دير به اين بندر رسيده ام. چقدر دير. و هنوز چقدر راه باقی است تا مقصد ...خواهم رسيد؟

                    گياه تلخ افسوني!
                    شوكران بنفش خورشيد را
                    در جام سپيد بيابان ها لحظه لحظه نوشيدم
                    و در آيينه نفس كشنده سراب
                    تصوير ترا در هر گام زنده تر يافتم.
                    در چشمانم چه تابش ها كه نريخت!
                    و در رگ هايم چه عطش ها كه نشكفت!
                    آمدم تا ترا بويم،
                    و تو زهر دوزخي ات را با نفسم آميختي
                    به پاسِ اين همه راهي كه آمدم.

                    غبار نيلي شب ها راهم مي گرفت
                    و غريو ريگ روان خوابم مي ربود.
                    چه رؤياها كه پاره نشد!
                    و چه نزديك ها كه دور نرفت!
                    و من بر رشته صدايي ره سپردم
                    كه پايانش در تو بود.
                    آمدم تا ترا ببويم،
                    و تو زهر دوزخي ات را با نفسم آميختي
                    به پاسِ اين همه راهي كه آمدم.

                    ديار من آن سوي بيابان هاست.
                    يادگارش در آغاز سفر همراهم بود.
                    هنگامي كه چشمش بر نخستين پرده بنفش نيمروز افتاد
                    از وحشت غبار شد
                    و من تنها شدم.
                    چشمك افق ها چه فريب ها كه به نگاهم نياويخت!
                    و انگشت شهاب ها چه بيراهه ها كه نشانم نداد!
                    آمدم تا تو را بويم،
                    وتو : گياه تلخ افسوني!
                    به پاس اين همه راهي كه آمدم
                    زهر دوزخي ات را با نفسم آميختي،
                    به پاس اين همه راهي كه آمدم.

                                                                                          از سهراب سپهري

                        اي مهربانتر از من،
                                           - با من .
                        در دستهاي تو،
                        آيا كدام رمز بشارت نهفته بود ؟
                        كز من دريغ كردي .

                        تنها تويي،
                        مثل پرنده هاي بهاري در آفتاب
                        مثل زلال قطره باران صبحدم
                        مثل نسيم سرد سحر،
                        - مثل سحر آب
                        آواز مهرباني تو با من،
                        در كوچه باغهاي محبت،
                        مثل شكوفه هاي سپيد سيب،
                        ايثار سادگي ست .

                        افسوس !
                        آيا چه كس تو را،
                        از مهربان شدن با من،
                        مايوس مي كند ؟

                                                                              از حميد مصدق

سكوت

چقدر شلوغ شده است. چقدر سر و صداست. انطرف دختر جواني در مزارع سر سبز ايتاليا در جستجوي عشق مي دود و دوستانم با صداي بلند سعي مي كنند سر گشتگي اش را تفسير كنند . اينطرف تام تام خيز بر داشته تا از بالاي هتل ”يك ميليون دلار“ پايين بپرد و از دور نگاهي مي اندازد و دست تكان مي دهد... انگار كه در خواب. آنطرفتر مردي سراپا برهنه دنبال ماشين يك كارمند شهرداري مي دود و فرياد مي زند و فحش مي دهد و او را فاشيست مي خواند و دزد. همينجا، در همين نزديكي فرانك و رويا و رُخند و مهنوش دست و پا مي زنند در ساختن راهي كه منتهي مي شود به يك زن مستقل آزاد. راهي كه لااقل براي بخشي از نسل انقلاب و جنگ و خفقان كه خط سيرش به بيراه هاي غرب كشيده شده است، چندان خوب تعريف نشده است. با بچه هاي سر ميز نشسته ايم و از يك ماه گذشته و تعطيلات كريسمس مي گوييم كه مسابقه اي نبوده است. كريگ از سفرش به فلوريدا مي گويد و مارتين از ”جيمز باند“ و ”هالي بري“ و من از تلاشم براي پيدا كردن شادماني از دست رفته. بدو بدو مي روم تا خودم را برسانم به كلاس اسكيت روي يخ و بعد از ان تخته گاز خودم را مي رسانم به يك مركز ورزشي محلي براي يك ساعت واليبال با يك تيم ديگر كه جديدا بهشان ملحق شده ام.

چقدر شلوغ شده است. عجله دارم انگارو ديگر در آينه به ليـلا نگاه نمي كنم. به چشمانش نه. دستي به پوستش مي كشم و پالتو را در حين راه رفتن بر مي دارم و توي آسانسور مي پوشم. به پويا گفته ام كه روي صفحه ي اول آهو با وي كار مي كنم. به امير قول داده ام كه رنگ و روي وبلاگش را عوض كنم. تولد برادرم است و من هنوز نرسيده ام زنگي به او بزنم. به آذر نازنين در كاليفرنيا و ساراي دوست داشتني در اتريش بايد نامه بدهم. مرد تنها برايم يك لوگوي زيبا درست كرده است و منتظر نظر من است. عدلان برايم نامه ي دلگيري فرستاده است و بايد وقت كنم پاي كامپيوتر بنشينم و با او حرف بزنم. دوستي از انگليس نامه اي فرستاده است و از عشقي گفته است كه تابش را بريده است و بايد به او جواب بدهم. بايد اطلاعات يك قطعه الكترونيكي را براي رضا بگيرم و اي-ميل كنم. زمستان مي گذرد و ما اصلا براي اسكي و snowboard نرفته ايم با بچه ها. نامه ي اقامتم نمي دانم چرا نمي آيد ونگرانم كه نكند كه در امتحان رد شده ام. روي مبل مي نشينم، تلفن زنگ مي زند، زنگ مي زند، زنگ مي زند ... پنجره هاي ياهو مسنجر يكي يكي از ناكجا مي پرند و مي چسبند روي صفحه ي كامپيوتر و روي هر كدامشان كلي حرف نوشته است كه ميشود كلي بهشان فكركرد... كلي آدم كه مي شود شناخت.

براي يك آن نشسته ام و ليلا در درونم مي جنبد. سخت. نمي توانم در ميان اين همهمه با او گفتگو كنم. حتي تو رنگ باخته اي. رنگ باخته اي؟ ... به تو نگاه مي كنم و سكوت در مي گيرد... و تو مي آيي و من ... و مي نشينيم. يك لحظه. فقط يك لحظه. برمي گردم و روي خاطره ي آن صورت تيره گون دست مي كشم اما صدايت به سختي شنيده مي شود. بي فايده است. نگاهت خالي است. جهنم سكوت و تنهايي در بينمان براي هميشه انگار كشيده شده است. عقب مي كشم. و همهمه باز بلندتر در ميگيرد.... رو مي گردانم و برمي خيزم ... يادم رفته بود، بايد اي-ميلي هم به دوست شاعرم بزنم. همين.

يک بار هم بگذار که از خوشحالی اشک در چشممان بنشيند ... يک بار هم بگذار اين انتظار تلخ و نا اميدانه، اما حقيقی ، که انگار هميشه دلمان را می فشارد به بار بنشيند و تو بيايي ... برای هميشه بيايي ...تو شايد می دانستی ... اما من نه. زنده است. خوشحالم. همين.

عاشق دوست ز رنگش پيداست
بيـــدلی از دل تنــگش پيداست

نتــوان نــرم نمــودش به سخن
اين سخن از دل تنگش پيداست

از در صلح بُرون نايد دوست
ديگر امروز ز جنگش پيداست

می زده ست از رُخ سرخش پرسيد
مستی از چشــم قشنــگش پيداست

يار امشب پی عاشق کُشی است
من نگويم، ز خدنــگش پيــداست

راز عشــق تـــو نگويــد عــارف
چه کنم من، که زِ رنگش پيداست

پانويس: شعر از من نيست و ترجیح می دهم نامی از سراينده نبرم.

اگر دختري داشتم، امروز موهايش را شانه مي زدم و بر تنش لباس گرم مي پوشاندم و مي بردمش بيرون تا با هم بازي كنيم... تا با هم در هواي تازه ي بيرون بدويم و فرياد بزنيم و به هم برف پرتاب كنيم. اگر دختري داشتم، امروز مي نشاندمش و برايش مي گفتم كه چگونه ما در مقابل ديوارهاي بلند سنت و عقل و اجتماع ايستاديم. برايش از خودمان مي گفتم، از من كه چه ساده و صادق بودم ... و از تو، كه چه عاشق. اگر دختري داشتم برايش از خطر كردن مي گفتم و از نترسيدن، از رو بر نگرداندن، از ايستادن.برايش از روزهايي مي گفتم كه با هم بودن معني داشت و باور داشتن معني داشت و جسارت معني داشت و امروز بدون ترس از فردا معني داشت و عشق معني داشت. ... من دختري ندارم و برايش نمي گويم كه سادگي چقدر گاهي كم فاصله دارد با حماقت... و برايش نمي گويم كه ما ترسيديم و رو گردانديم و بازگشتيم. و برايش نمي گويم كه با هم بودنمان در نبودش چقدر تهي بود ... چه طنين شكننده اي داشت... و برايش نمي گويم كه عشق ما در مقابل هراسمان از آينده چه بي معني جلوه مي كرد. از شكستن نمي گويم و از ناباوري و از تهي و از تن سپردن و از دست نهادن هر آنچه كه بدان باور داشتيم ... نه. به تاريخ امروز نگاه كن ... يادت هست گمانم. امروز بيست و هفتم ديماه است.

                             آني بود، درها واشده بود
                             برگي نه، شاخي نه، باغ فنا پيدا شده بود
                             مرغان مكان خاموش، اين خاموش، آن خاموش،
                             خاموشي گويا شده بود.

                             آن پهنه چه بود: با ميشي، گرگي همپا شده بود.
                             نقش صدا كم رنگ، نقش ندا كم رنگ، پرده مگر تا شده بود؟
                             من رفته، او رفته،
                             ما بي ما شده بود.
                             هر رودي، دريا،
                             هر بودي، بودا شده بود.


                                                                                از سهراب سپهري

ديماه

روزهای بدی نيستند اين روزها ... روزهای بدتری ديده ام ... بد که يعنی تلخ ... يعنی تهی. نمی دانم تهی از تهی هم داريم؟ با قاصدک حرف می زنيم و من از ديماه می گويم و از تو و من و مهاجرت و درد و او در آن سوی خط تلفن گريه می کند و من در اين سو. از چيزهای زيادی می گوييم و می خنديم و می گرييم. به قاصدک می گويم که می تواند تهران که رفت سری به تو بزند. محض آشنايي. می گويد که هم تو را دوست خواهد داشت و هم بر تو بسيار خشمگين خواهد بود. می بينی ... من تنها نيستم در خشم و در دوست داشتن.هر چند که سالهـــا رفته است از آن همه خشــم ... از طوفان دوست داشتــن. و فقط يادها مانده انـــد. يــادها.

برايش از آن روزی می گويم که يک ماه بيشتر تا مهاجرت من، تا ترک همه ی آنچه بود، نمانده بود. بعد از عمل جراحی بينی از مطب با خواهرم، که تو را از سر ناچاری به کمک خواسته بود، مرا نيمه بيهوش يکراست اورديد خانه و من روی تختی که مامان برايم در اتاق پذيـرايي گذاشته بود خوابيدم و شروع کردم به بالا اوردن و در همان لحظه فکر می کردم که کاش می شد ليلای عاشق را يکباره بالا آورد و رها شد. تو اما چطور کنارم روی تخت نشسته بودی و مادرم چطور مرتب به تو می گفت که خوبيت ندارد ... که بالا آوردن من تو را ناراحت خواهد کرد ... که بگذاری که خود او به من کمک کند... که هيچگاه ندانست ميزان نزديکی ما را مادرم شايد ... و قاصدک گريست. و به او می گويم که چطور تو رفتی و شب با يک آينه خاتم و يک شعر آمدی ... اين شعر بود گمانم: ” شب کــه در حلقـــه ما زلف دلارام نبـــود .... تــا بـــه نزديک سحـــر هيــچ دل آرام نبـــود“ ... و تو آينه و شعر را که بر برگ کاغذی نوشته بودی به مادرم دادی و برای اولين بار هيچ فکر نکردی که خوبيت نداشت و نشستيم و من کتاب برگزيده اشعار سايه را اوردم و از تو خواستم که شعر مورد علاقه ام را برايم بخوانی و تو خواندی: ” مست نيــاز مـن شدی پــرده ی نـــاز پس زدی ... از دل خود بــرآمدی، امدن تـو شــد جهان“ ... و تـو گريستـی و قاصدک گريست. و تو در پاسخ به نگاه درمانـده ی من گفتی که برای سالهــايي می گريي که اين نخواهد بود، اين شعـر و ما و اين لحظه ی کامـل و قاصدک گريست. و به قاصدک می گويم که چطور اين سالها دست کم ارامشی برای تو به بار اورده است، اگر چه به جز ياد، ياد و ياد و ياد برای من نداشته است و قاصدک گريست. می گويم خوب است که آدم تنها گريه نکند و قاصدک گريست.

..........

تو در تو، صمد و من

خوب مثل اينكه كار من شده است امروز سايت معرفي كردن ... شايد هم تو زودتر از آن را ديده و خوانده باشي ... اما عيبي ندارد . بعضي حرفها هست كه گفتن و شنيدن شان حتي براي چندين بار هم ادم را خسته نمي كند. چيزهايي مثل” نمي تواني بداني چقدر دوستت دارم“ ... يا ... ”كمي بيشتر بمان“... چيزهايي كه درشان يا ”هنوز“ هست يا ”تنگي“ يا ”تلخي“. و آدم هي تكرارشان مي كند و باز هم هيچ از بارشان كم نمي شود ... نه؟ مي نشينم و با تو حرف مي زنم. تو از باورهاي ديني مي گويي. اعتقاداتت. هوشمندانه اما. همه ي در روهاي اسلام سنتي را براي من باز مي گذاري. مي داني كه سرم را مي كوبم به هر ديواري كه جلويم بكشند. من اما از ترديد مي گويم و نفي. از جستجو و از تضاد. حرف مي زنيم. چقدر حرف مي زنيم. بعد تو از آرامش مي گويي. از خستگي. از ساختن. از پيوستن ... و من از تنهايي مي گويم و سرگشتگي. و بعد به نظر مي رسد كه گاهي هر دو با هم حرف مي زنيم و به ديگري گوش نمي دهيم. گاهي هم ... گاهي هم فقط سكوت است و من مي مانم و اين همه حرف نگفته. و سرم را مي كوبم به درهايي كه ديگر به رويم بسته اند. براي هميشه. من مي مانم و درهايي كه ديگر نمي توانم بازشان كنم. در ... در ... در... تو به تو ... و تو مي روي. از ان در كه براي تو هميشه باز است. باز. يكي از ان همه كه مي داني بر روي من بسته اند. بسته... در ميان اين همه درهاي بسته سرگردانم ... آيا يكي بر من گشوده خواهد شد؟ ...

خيلي ها انگار شبهاي مهتابي داشته اند و يارشان را مي خواسته اند. من و تو تنها نبوديم. اما من هميشه اينرا كه ” سيمــا مافيهــا“ خوانده است از همه بيشتر دوست داشته ام. گمانم تو هم همينطور. صدايمان اوج مي گرفت: كِي باشد و كِي باشد وكِي باشد و كِي .... مِي باشد و مِي باشد و مِي باشد و مِي ....

دير نيست هنوز. كمي بيشتــر بمانيم. ماه هنوز بالا نيامده است. در راه بازگشت آن را با هم مي خوانيم ... يك بندش را من، يك بندش را تو ... باشد؟

با دوستانم شروع كرده ايم به فيلم ديدن. هفته اي يكبار دور هم جمع مي شويم و يك فيلم ويدئويي مي بينيم و بعد راجع به آن كمي يا كلي جر و بحث مي كنيم. بيشتر فيلم هاي اروپايي. چند تايي ايراني ... اين جلسات به نزديكي بيشتر بچه ها كمك كرده است و حالا بيشتر و بيشتر از سابق با هم جمع مي شويم و شبهاي تنهايي مان را با هم تقسيم مي كنيم. سينما رفتن هم كمابيش دارد به يكي از كارهاي گروهي مان تبديل مي شود.

يكشنبه شب فريدا را ديدم. فريدا تصويري است از زندگي فريدا كالو نقاش مكزيكي. قصه ي غريبي است زندگي كه هي تكرار مي شود. در من، در تو، در او. فريدا غريبه نيست. عاشق است و سرگشته. اما در كنار آن شجاع است و گستاخ. سنت شكني ماجراجوست. و عشقش به شوهرش كه هنرمندي انقلابي اما زنباره است؛ديگو ريورا، جز رنج برايش به بار نمي اورد.

ديگو كه يك نقاش معروف و همچنين كمونسيتي معتقد است خود مي گويد:

If I ever loved a woman, the more I loved her, the more I wanted to hurt her.

فريدا اما كه در نوجواني بر اثر يك تصادف شديد عليل مي شود و عوارض ناشي از ان را تا آخر عمر با خود مي برد در باره ديگو چنين مي گويد:

"I suffered two grave accidents in my life. One in which a streetcar knocked me down.....The other accident is Diego."

درد هرگز فريدا را ترك نمي كند. چه در روابط عشقي اش با معشوقه هاي گوناگونش، از زن ومرد، چه در جدايي از ديگو كه يك سال بيشتر به طول نمي انجامد. تا هنگام مرگ :

I hope the leaving is joyful and I hope never to return

عجيب انكه در گشتي كه براي شناختن بيشتر او در اينترنت زدم به ديني برخورد كردم به نام كالويسم (KAHLOISM) كه در ان فريدا به عنوان خداوند واحد پرستش مي شود!! كالويستها تنها مجازند لباسهايي خاص و بي نهايت سكسي بپوشند و در اين دنياي همگوني نماد ناهمگوني باشند... باخود فكر مي كردم كه چطور ادمها مي توانند از يكي ازادترين انسانها، از يك زن آزاده ي سنت شكن، براي ساختن يك دين الهام بگيرند .... اما بعد ياد زماني افتادم كه ژان پل سارتر در مخالفت با عملكرد كمونيستها، در تظاهرات مائوايست هاي پاريس شركت كرد*. او در تحليل عملكرد حزب كمونيست فرانسه ( كه سابقاً از ان دفاع كرده بود) گفت:” اكنون كمونيستها خودشان تبديل شده اند به كشيشها!“

---

* حالا ان معدود چپ هاي كلاسيك وطني ( كلاسيك در تقابل با هر نظريه ي مدرن طبعاً!!)، كه در مقابل تشكيل يك جبهه ي دمكراتيك ايستاده اند و افتخار مي كنند كه از ابتدا يك مشي ثابت را دنبال كرده اند و عملاً تغييرات و دگرگوني مواضع سياسي احزاب را بر مبناي تغييرات سيستم هاي سياسي و اقتصادي دنيا مردود مي دانند، همانها كه نــه به تشكيل و نــه به فروپاشي قطب سوسياليزم و اثرات شگرف آن بر سيستم هاي اقتصادي دنيا كار دارند و نــه به شكوفايي گلوباليزيسيون، و تنهــا تغييري كه پيشرفت گسترده ي علم ارتباطات و تبديل دنيا به دهكده ي جهاني برايشان پديد اورده است، اين است كه همــان اعلاميه هاي پاره پوره ي شونصد سال پيش را روي صفحه ي كامپيوتر بياورند و بس، مي توانند به مائويسم هر چه مي خواهند فحش بدهند ... ولي سارتر اگر زنده بود الان جهت گيري سياسي نويني داشت راجع به آن و راجع به همه چيز !!

سرخ

سفيد و پهناور. تا چشم كار مي كند گسترده است. تا آنجا كه به تيره ي گرفته ي آسمان مي رسد و رنگي چركتاب به خود مي گيرد. تا دور دستهاي دور. بر رويش پا مي گذارم. با من حرف مي زند. در زير پايم فشرده مي شود. سخت مي شود. نمي دانم چه ميگويد. سالهاست كه نمي دانم ... يادت هست ... حتي لرزش چين كوچكي كنار چشمي ... يا انحناي خط پاييني لب دنيايي از كلام بود ... و اين سكوت؟...

شاخه هاي يك درخت تنها و بي برگ را پوشانده است. درخت را در آغوش مي گيرم ... تنگ... تكانش مي دهم ... از روي شاخه ها بر زمين مي ريزد. روي ان دراز مي كشم و گوش مي دهم. به صداي باد كه در گوشم ترانه مي خواند. به صداي آبي كه زير پوستش جريان دارد. و به آن طنين مكررِ گنگ كه مانند تپش يك نبض در مفاصل زمين تكرار مي شود.خم مي شوم و مشتي از ان را در دست مي گيرم. در دستم آب مي شود. قطره قطره مي چكد. از لابلاي انگشتان بسته ام. دستم را بالا مي گيرم. بر روي صورتم مي چكد. خنك و نوازشگر ... در انديشه ام كه اين تب آيا هرگز فرو خواهد نشست؟

... آب شده است ... مي چكد. تلاش بيهوده است. ماندني نيست. داشتني نيست. دستم را باز مي كنم ...اثري از آن نيست... يادت هست... اي يار ... همه ي ان دريا ... همان كه از مشت ابي كه در دستم فرو مي مرد بدان باور كرده بودم، سرابي بيش نبود ... نه؟ نگاهت آزرده است. تلخ شده اي. تلخ. تلخ.

سردم است. دستهاي سرد و سرخم را بر پيشاني اين تب مي فشارم و سفيدي بيكران از ميان انگشتان يخزده ام تابي سرخ به خود مي گيرد. همين. سرخ.

به جان تو

دگر باره بشوريـدم، بدان سانــم به جان تو
که هر بندی که بر بندی، بدرّانم به جان تو

من آن ديوانه ی بندم که ديوان را همی بندم
زبــانِ مرغ می دانــم، سليمـانم به جان تــو

نخواهم عمر فانی را، تويي عمــر عزيــز من
نخواهم جان پر غم را، تويي جانم، به جان تو

چو تو پنهان شوی از من، همه تاريکی و کفرم
چو تو پيـــدا شوی بر من، مسلمانــم به جان تو

گرآبی خوردم از کوزه، خيال تو در او ديدم
وگر يک دم زدم بی تو، پشيمانم به جان تــو

اگر بی تو بر افلاکم، چو ابـر تيـره غمنــاکم
و گر بی تو به گلزارم، به زندانم، به جان تو

سماع گوش من نامت، سماع هوش من جامت
عمارت کن مرا آخــر، که ويرانـم به جان تـو

......
از مولوی

........

مي گويد كه خواب خوبي ديده ام. مي گويد كه عدد هفت در همه ي علوم عددي خاص است. در علم روانشناسي، هفت عدد تحول است. مي گويد وقتي در خواب هفت سال است كه مرده اي يعني بالاخره گذشته را پشت سر گذاشته اي بي انكه از آن فرار كني. خيلي چيزها در اين خواب نشانه است در نظرش... و همه نشانه هاي خوب.

به او مي گويم كه چگونه “تو“ هرگز اتوبوس سوار نمي شوي ... مي گويد اتوبوس سوار شدن ”تو“ نشانه ي اهميتي است كه به عقيده ي جمعي مي دهي. مي گويد كه ”تو“ با گله مي روي و خيلي خوب است كه من با ”تو“ سوار مي شوم. چرا كه به روشني، تعلقت را به آن گله كه دوريش چنان واهمه اي درت برمي انگيخت، مي بينم. مي گويد: ليلا ... روشن است كه چرا از اتوبوس پايين پريدي و با ”او“ نمي روي، از انرو كه به عقيده ي عمومي جامعه اي كه ”او“ را و تو را با خود مي برد، تن نمي دهي. اين انتخاب توست. تو حتي آن بيابان خشك و برهوت را كه تجسم زندگيت است بدون حضورمعشوق، به همراهيش در راهي كه همه مي روند و راه تو نيست، ترجيح مي دهي. اين انتخاب توست و انتخاب درستي است. مي گويد: ليلا روشن است كه تو در آن گذشته اي كه پشت سر گذاشته اي‏ هيچ جايي نداشتي.

از او راجع به درد مي پرسم. درد... و تهي. لبخند مي زند: درد با توست. در تفاوت توست. به بار خواهد نشست ... اگر كه بخواهي.

..........

صداهايي مرا می برند به ان دورها ...يک تصوير ساده حتی ... نسيمی که با موی ان دختر کوچک بازی می کند وبه نرمی روی گونه ی گلگونش دست می کشد ... ان قطره های اب که از حاشيه ی لباسی می چکند. آنکه در گوشه ی آنی حياط کوچک از بند رختی اويزان است ... و ان قطره ی منتظر، که درست در لحظه ی چکيدن ... انگار جاودانه معلق مانده است ... يک لحظه ی جاودانه پيش از حتميت سقوط... يک لحظه. پرنده ی سپيد رنگی که بر روی نرده ی ايوان نشسته است و جهان را انگار يک سر از ياد برده. خاموش... و با چشمانی خالی، خيره مانده است به آن ناکجای دور ....

صداهايی مرا می برند به آن زمان از ياد رفته ... لبخندی حتی ... دستی که به گرمی دست را می فشارد ... لبخندی پس از شنيدن يک سلام .... چينی بر گوشه ی آن بينی و قطره ی اشکی که بر دست می چکد ... صدای مبهم خاموشی.